Het einde van de oorlog

Aan het eind van de oorlog beleefden we de intocht van de Canadezen die over de Weesperzijde Amsterdam binnentrokken. Dat was een zeer feestelijk gebeuren. Daarna werden de Duitse kazernes en onderkomens leeggehaald en wapens en beddegoed enzovoort werden naar een terrein gebracht op de voornoemde zandvlakte en op hopen gegooid en vernietigd; dat was op de plaats waar nu de fietsenstalling voor die wijk staat. Alle kinderen scharrelden daar rond en liepen onder meer met bajonetten in vele vormen. Een matras die door de soldaten uit een truck werd gegooid bleek geboobytrapt te zijn. Een handgranaat die er in zat explodeerde. Verscheidene kinderen hadden scherven in hun lichaam die door dokters en verpleegsters werden verwijderd; ik kan me geen overleden slachtoffer herinneren. Mijn vriendjes hadden een machinegeweer bemachtigd waarvan het mechaniek door mijn broertje Rein, 6 jaar oud, werd ontdekt. Wat een geluk dat we geen patronen hadden.

Deze vlakte, "het zand" genoemd, is altijd een enorme speelplaats geweest voor de jeugd en mijn grote "zandbak". Daar werden podia gebouwd en feesten gevierd, gedanst etc. om de bevrijding te vieren.

Ook was er een voetbalclub, JOS, waar veel buurtbewoners leden of aanhangers van waren. De indoortrainingen vonden plaats in het clubhuis van de speeltuinvereniging Frankendaal in de Fahrenheitstraat en de twee speelvelden waren in de Kruislaan net achter de Wetbuurt. Veel kinderen uit de buurt waren daar al jong lid van en het werk van de oudere begeleiders was bewonderenswaardig. Ajax heeft wel de reputatie maar voor mij was JOS de echte club van de Watergraafsmeer.

De Abraham van Riebeek school is afgebroken en daar is nu de inrit naar het Bejaardenhuis De Open Hof dat gebouwd is op de plaats waar het Duitse oefenterrein was. Mijn moeder heeft daar haar laatste levensjaren doorgebracht en is in 2003 op 101-jarige leeftijd overleden. Waar ik mijn leven begon heeft zij haar leven geëindigd.