De pijn in mijn hart

Vier jaar geleden wist ik dat mijn leven zou gaan veranderen. Mijn man en ik deden op een dag boodschappen. De kinderen waren alleen thuis. Toen wij thuis kwamen zag ik dat mijn jongste dochter ziek was. Ze had een aanval gehad en was erg angstig. Een week later heeft ze weer een aanval gehad. We hebben haar toen naar het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis gebracht. De dokter gaf ons een week later de uitslag. Ik was heel erg zenuwachtig. De dokter zei dat zij epilepsie had. Ik was heel erg geschokt, maar mijn man zei: "Er zijn kinderen die nog zieker zijn. Ons kind kan gewoon leven en leren." Toen hoorde ik dat het iets is in haar hersenen en dat ze twee of drie jaar achter zou gaan lopen bij anderen kinderen. Ik had kinderen gezien die nog erger waren in het ziekenhuis ‘Allaha sukur ediyorum’ (godzijdank). Toen bedacht ik dat iedereen een les heeft te leren in het leven en dat dit mijn les is. Ik had geduld nodig, ik moet heel veel steun aan mijn kind geven. Ik zou willen dat het allemaal een droom was. Soms wordt ze een beetje beter, maar dan komt de ziekte toch weer terug. In het begin was het heel erg zwaar, maar later ging het beter. "Mamma ik doe iets, maar ik weet niet wat ik gedaan heb", zegt mijn kind na een aanval. Ik ben dan helemaal in de war, ik kan het niet helpen. Ik wil alles voor mijn kinderen doen, maar dat kan niet. Een moedershart is als een vogel. De laatste jaren ben ik bezig met een computercursus en Nederlandse les. Ik moet actief blijven want zo denk ik er niet zo veel aan. Nu denk ik dat het goed is, ik ben gegroeid en volwassen geworden. Tijd heelt alle wonden.