Hoe ik schaatsen leerde

Hasti Piek
De eerste keer zag ik sneeuw in de winter van 1999
toen ik als toerist naar Nederland kwam. Ik logeerde bij een kennis in Blaricum toen er op een avond sneeuw viel. Verbijstering en blijheid. Het duurde 33 jaar voor mij om te voelen hoe zacht de sneeuw was.

Het lot bracht mij terug naar Nederland, niet als toerist maar als bewoner. Toen ik in Blaricum logeerde en in de auto naar Amsterdam via het Gaasper -riviertje tussen Driemond en Diemen reed, dacht ik altijd: wat is het mooi hier. Ik durfde toen niet te denken dat ik hier ooit zou wonen maar dat is toch gebeurd.

Ik werk als erfgoedspecialist in vooral gedeeld erfgoed tussen Indonesië en Nederland. Bijna elk jaar kwam ik naar Nederland voor mijn werk. Ik geef presentaties voor allerlei instellingen. In een van mijn presentaties ontmoette ik mijn man. En toeval bestaat niet want hij woonde bij de Gaasperplas! Nu wonen wij in dit gebied en ik vind het hier nog steeds zo mooi.

Ik kwam in februari 2005 voorgoed naar Nederland en al na een paar weken woonde ik in een omgeving waar overal sneeuw ligt. Met mijn zomerschoenen uit Indonesië ging ik met de buurtkinderen glijden in sneeuw. Wat was het koud! Maar wij lachten en hadden veel plezier met elkaar.

Een paar jaar later vergezelde ik mijn dochter op de schaats bij de Jaap Edenbaan. Mijn dochter was toen net 5 jaar en heeft nooit schaatsen geleerd. Ze leerde het zonder problemen en had geen last van angst. .

En ik? Ik heb het geprobeerd maar verder dan opstaan en een paar meter lopen met beide handen vast aan het hek ben ik nooit gekomen. Ik ben bang om te vallen en vooral op mijn knieën. Ik viel twee keer van mijn fiets en het duurde jaren tot mijn knieën waren genezen. Maar de Jaap Edenbaan vind ik altijd geweldig. Ik kijk altijd met bewondering naar de vele mensen die zoveel plezier en energie hebben en niemand heeft het koud!