Ze mogen alles met me doen...

Een voor zijn leeftijd jong uitziende Johannes Roesink, hij is geboren in 1926, vertelt trots dat hij nog zelfstandig woont en wat hij zoal doet. Op de vraag of hij in het Kastanjehof woont antwoord hij fel: "Néé, ik woon in de Dapperstraat, op advies van de huisarts. Hij zei dat ik zolang mogelijk op mezelf moest blijven wonen. Alleen, dat wel helaas. Mijn vrouw is drie jaar geleden gestorven. Maar aan dames bezoek heb ik geen gebrek hoor. Ik ga wel af en toe in de Gooijer in de Von Zesenstraat eten, ook voor de gezelligheid. Ik ben nog heel actief. Elke woensdag ga ik naar de tuintjes aan de Kruislaan. Dat doe ik al drie jaar. De tuin verzorgen, we doen dat met z’n vieren. We spitten, schoffelen en wieden. Spitten is mijn werk. Ik heb een lijfwacht die alles opraapt als er iets valt, want ik mag niet bukken. Ik heb een slangetje over mijn buik lopen en als ik zou bukken kom ik in de problemen. Hij heet Maas, dat is zijn voornaam. Ik wil geen vrijwilliger genoemd worden, want ik wil vrij zijn. De ene keer kan ik wel en de andere keer wil ik misschien niet. Maar ik ben er eigenlijk altijd als het effe kan. We worden opgehaald door vrijwilligers: een chauffeur met een busje en nog een paar mensen. We mogen met zijn achten in zo’n busje. Ik had een keer bitterballen meegenomen; dat is weer eens wat anders dan koek, koek, koek. We hebben een gasstelletje daar en zodoende konden ze weer warm gemaakt worden. We lachen wat af op zo’n middag. Ik sta ook in het boekje van de Gooijer op de foto. Het was carnaval en ze hadden mij tieten omgedaan en billen met een gezichtje en een gekke hoed opgezet. Ja… ze mogen alles met me doen als we maar lol hebben!"