Anneke Koehof 
Haar naam is Anna, ze is 40 jaar, geboren in Spanje en ze woont in Amsteldorp.
'Ik heb geen kinderen, maar wel een kat', zegt ze niet zonder humor.
Ik ontmoet haar in POST OOST, het voormalige Postkantoor in de Wijttenbachstraat, nu herbouwd tot participatiecentrum voor bewoners van het stadsdeel.
Sinds 6 maart van dit jaar zorgt ze in Post Oost aan de balie, voor thee en koffie en andere hand en spandiensten en ze werkt tevens bij servicepunt Kraaipan.
Anna heeft een interessant maar veelbewogen leven achter de rug.
'In Spanje werkte ik vanaf mijn achttiende jaar een aantal jaren als verpleegkundige op een ziekenwagen'.
Op mijn vraag of dit niet heftig was voor een jong meisje antwoordt ze dat ze werk en privé heel goed kon scheiden.
'Maar ik wilde iets meer van de wereld zien en ik vertrok naar Calcutta, waar ik werkte bij de Missionarissen van Naastenliefde, onder leiding van de opvolgster van Moeder Theresa'.
Deze keuze was niet vreemd, gezien haar opvoeding volgens de regels van Opus Dei, hetgeen inhoudt dat men leeft in overeenstemming met het geloof en bijdraagt aan de evangelisatie van de maatschappij.
Tijdens een rondreis door Europa leerde ze in 1998 in Amsterdam een man kennen.
Anna: 'Hij was een Indische Nederlander met een Jappenkamp verleden, die op zestienjarige leeftijd naar Nederland kwam'.
Ik vraag haar wat haar aantrok in deze zoveel oudere man.
'Ik voelde me niet zozeer tot hém aangetrokken, maar meer tot zijn hond en de liefdevolle manier waarop hij met dit dier omging. Ik had een treinkaartje naar Spanje, maar ik bleef in Nederland. In 2006 trouwden we'.
'Hij werd erg ziek en ik zorgde voor hem, waardoor ik een tamelijk geïsoleerd leven leidde', vervolgt ze.
Nadat haar man in oktober 2012 overleed, werd Anna door nog meer rampspoed getroffen.
'Ik bleek ernstig ziek te zijn met een slechte prognose, ik zou nog maar zes maanden te leven hebben. Tot overmaat van ramp kreeg ik ook nog eens een TIA. Sindsdien ben ik afhankelijk van thuiszorg, waar ik erg dankbaar voor ben, want alleen zou ik het niet redden'.
Door de TIA is Anna gevoelig en onzeker geworden en voelt ze zich vaak alleen. Contact met haar familie in Spanje heeft ze allang niet meer..
Maar bij Post Oost voelt ze zich prettig, heeft weer zelfvertrouwen gekregen en zelfs plezier in haar leven. Zoals ze het zelf verwoordt:
'Hier in Post Oost ging ik accepteren dat mensen aardig en lief kunnen zijn'.
Haar credo : 'Ik ben er nog'.
