In 1968, ik was toen 13 jaar oud, liep ik voor het eerst over de Zeeburgerdijk naar de kraamkliniek van het Wilhelmina Gasthuis. Een paar dagen eerder was daar mijn jongere zusje geboren. De tocht van mΒ΄n eigen Amsterdam West naar de uithoek van het mij onbekende Oost duurde voor mijn gevoel wel uren. Na veel zoeken vond ik het terrein van het oude noodziekenhuis, daar waar de Zeeburgerdijk weer een echte dijk wordt. Het was een mooie zomer en de geluiden van spelende kinderen uit het zwembad werden met de wind meegedragen. Het ziekenhuis zag er een beetje sjofel uit, er waren meerdere lange houten barakken met de uitstraling van een boerderij.
De moeders lagen in de serre aan de zuidkant met de deuren wijdopen te genieten van de frisse lucht. De meesten woonden zoals wijzelf, in kleine donkere bovenwoningen. Maar hier was het groen met schaduwgevende bomen, kleurige bloemen, rondlopende kippen. Het gesprek ging die dag vooral over de vele grote spinnen die zich in de hoeken van het ziekenhuis bevonden. "Wel zΓ³ groot," wees een van de vrouwen het kraambezoek aan, met haar handen maakte ze het gebaar waarmee ze ook een flinke sinasappel zou kunnen uitbeelden. Voor mij was dit een echt paradijs. Van mΒ΄n zusje kan ik me eerlijk gezegd niet zoveel meer herinneren.
Spinnen zo groot als sinaasappels
Geen donkere bovenwoning, maar groen, met bomen en kippen.

In 2002 wordt de nieuwbouw opgeleverd. De oude bewoners mochten terugkeren in de nieuwbouw. In 2001 werd de nieuwbouw opgeleverd. De meeste oude bewoners keren terug in hun nieuwe woning. En sommige dingen veranderen niet, als het mooi weer is horen we de kinderen in het zwembad.
3894 keer bekeken
Bekijk meer afbeeldingen

'De barakken', Zeeburgerdijk. Foto: Stadsarchief Amsterdam
In de dependence van de kraamkliniek van het W.G. zijn heel wat
Amsterdammertjes geboren. Kinderen mochten niet op bezoek komen, maar wel achter kijken, daar werd het nieuwe broertje of zusje dan door de verpleegster voor het raam gehouden.