Het laatste weiland

Petra Zwaneveld bezocht omstreeks 1984 een toneelvoorstelling “Het laatste weiland” . Het toneelstuk werd opgevoerd in de voormalige abattoir - hallen en maakte een diepe indruk op Petra en haar man.( Later is er nog een film van gemaakt door Jan de Bont) Vanuit hun woning in Amsterdam West waren ze naar Zeeburg gefietst en voorbij ‘de Molen’ aan de Funenkade kwamen ze in een verlaten stuk stad. “Wat een negorij “ dacht Petra, niet wetend dat er huizen gebouwd zouden worden op die plek en dat ze een paar jaar later in een van de flats zou komen wonen…
Maar in januari 1992 kwam er bericht van de woningbouwvereniging dat hun aanmelding voor een van de nieuwe woningen gehonoreerd was en dat ze zelfs een keus mochten maken uit een aantal vier kamer woningen . De flat was nog niet helemaal afgebouwd, het was een van de eerste stukken nieuwe bebouwing. Petra en haar man kozen voor een woning boven het water en met een vrij uitzicht, ze konden het Centraal Station zien liggen.
De eerste jaren voelden zij zich pioniers: er waren nog geen winkels, de kinderen kregen les op scholen die gevestigd waren in ruime huizen aan de van Eesterenlaan. Naast elkaar bevonden zich klassen van De Achthoek, De Rietlanden en de Montessorischool, allemaal kleinschalig met gecombineerde klassen. Doordat er veel jonge gezinnen vanuit alle windstreken waren komen wonen in de buurt ontstond er al snel een netwerk van op elkaars kinderen passen, bij elkaar op verjaardag visite komen, samen picknicken en elkaar bijstaan in geval van ziekte. Volgens Petra is de geest van saamhorigheid nog altijd aanwezig in de buurt. Een ander aspect van het wonen in een nog onafgebouwde wijk was de constante aanwezigheid van zand in de huizen, dat heeft wel 10 jaar geduurd.
Een bijzonder aspect van de verhuizing naar deze plek vlak bij de Rietlanden, was voor Petra dat het korte leven van Keesje Brijder steeds ter sprake kwam tijdens verjaardag visites. Wat Petra’s vader - Piet Zwaneveld- was een neef van Kees en had hem goed gekend. Zijn grafmonumentje – hoewel diverse keren verplaatst- was als het ware in zicht vanuit de nieuwe woning en bracht de herinnering weer naar boven.