Mijn herinneringen aan de Indische Buurt (3)

Erwtensoep
Bij het Zuiderzeepark (nu Flevopark geheten) aan het Nieuwe Diep had je een botenstalling met aan de zijkant (richting gemaal) een steiger voor het veer naar het 5-centenbad en bovendiep. Naast het gemaal a.h.w. naast de oude vissershuisjes lag een drijvende hut, huis, keet, hoe je het noemen wilt. Daar woonde een man die er ook in sliep. Het was een gebouw op een houten vlot van palen. In de winterdag, als je kon schaatsen, werd ik (ik was een jaar of 8, 9) riep die man mij altijd en kreeg ik erwtensoep of warme chocolademelk. Ik noemde hem ome Adriaan, al weet ik niet of hij familie was.

Noodziekenhuis
Het noodziekenhuis op de Zeeburgerdijk was volgens horen zeggen bedoeld voor zeelieden die in quarantaine moesten. De artsen zaten in de Conradstraat met o.a. tandartsen (school). Ook konden vrouwen daar bevallen. Naast het ziekenhuis lag de ark van een broodvisser. Ik moest van vader daar aasvisjes halen.

Ratten
Tussen eiland Zeeburg (militair terrein) en Diemerzeedijk had je een zigzag houten steiger, links van de Amsterdamse brug. Daar begon ook een een grote rietkraag die begrensd werd door een houten palissade. Het tierde welig van de ratten. Daar mijn vader (militair) daar een bootje had liggen en er veel zag zwemmen joeg hij ze fanatiek op. Elke keer dat ze bovenkwamen kregen ze een tik op de kop met een hengel tot ze verdronken.

Rijdende pont
Aan het einde van de Ouddiemerlaan had je de eerste rijdende pont, daar kon je het Amsterdam Rijnkanaal mee over met pontbaas P.Pereboom. Aan de overkant ging je het weggetje op met de bocht naar links omhoog en daar aangekomen keek je uit over het IJsselmeer en rechts zag je het z.g. blauwe land, een en al riet. Precies op de splitsing rechts stond een radiozender t.b.v. het toenmalige vliegverkeer. In het water had je z.g. kroos en algenflappen waar mijn vader op karper viste.

Tattoo
In de Niasstraat tussen de Molukkenstraat en het Makassarplein zat rechts een zondagswinkeltje. Ik moest daar wel eens wat halen. Ik zag (was een jongetje van ± 8 jaar) eens op de arm van een man een tattoo. Ik had wel eens een anker gezien maar niet zo een. Ik was nieuwsgierig en vroeg aan de man of ik het mocht zien. “Liever niet”, zei de man, “het is het telefoonnummer van m’n ome Adolf”. Ik vertelde het later thuis, mijn moeder legde het uit en ik schaamde me toen dat ik het gevraagd had.

Landhuis
Het landhuis hoek Zeeburgerdijk/ Merwedekanaal had voor mij een grote aantrekkingskracht. Zomers stond alles in de bloei. Er was een hek omheen met prikkeldraad. Aan de wegkant een kiezelpleintje met kastanjebomen. In de herfst gooiden we stokken omhoog om kastanjes te kunnen rapen. Aan de achterkant was het water van het Nieuwe Diep. Aan de zijkant (Amsterdamse kant) woest land.

Daar kon je zo het water in lopen en om het hek heen zwemmen om zo aan de achterzijde in de tuin te kunnen komen. Want, o dat fruit lonkte zo. Maar er was één nadeel. Er liep altijd een grote zwarte hond die alles moest bewaken. Wij kwamen uit het water, hadden alleen een zwembroek aan maar die hond wist dat te pakken. Dus wij naakt weer het water in en terug op het droge gauw onze kleren aantrekken. En nog hadden we niks te eten.

••••••••••••••••••••••••••••••••••

► Mijn herinneringen aan de Indische Buurt◄

01 - Mijn jeugd in en om de Soembawastraat
02 - Verstoppertje spelen en brandhout zoeken
03 - Het noodziekenhuis en de rijdende pont
04 - Over buiten spelen, kattenkwaad en vliegtuigen
05 - Over vrijbankvlees, winkels en het siphongemaal
06 - Over film kijken, hout snijden en koerende duiven
07 - Over pinkelen, kerstbomen en leren lezen en schrijven
08 - Over bramen plukken, wielerwedstrijden en jongensland
09 - Over tanden trekken en fietsen in het Flevopark en naar Waterland
10 - Over fietsen langs het Amsterdam Rijnkanaal en de pietenzuster