Mijn moeder is van 1897 en als jonge meid was zij portierster bij het Maria paviljoen. Dit paviljoen was aan de Oosterparkzijde.
Zoals mijn moeder deze verhalen aan ons vertelde waren de nonnen verschrikkelijk jaloers, wat menselijk is. Mijn moeder werd flink genegeerd omdat, waar zij zelf niets aan kon
doen, zij wel eens door een dokter vertrouwelijk een arm om haar schouders kreeg, wat door deze nonnen niet werd gewaardeerd. Zij moest op een gegeven moment bij de hoofdzuster komen en moest voortaan de gangen gaan dweilen. Door een non werd haar geleerd hoe je een natte dweil al rondslingerend door de gang kon laten gaan. Mijn moeder was nogal een bij-de-handje met haar mond en moest toen weg.
In mijn jonge jaren als eletriciëntje moesten wij nog veel radio-antennes maken en oudere exemplaren die geoxideerd waren soms verwijderen. Ik kreeg daardoor menig vuiltje in mijn ogen en was een vaste klant bij de eerste hulp van het ziekenhuis, waarvan de ingang nog in de 1e Oosterparkstraat was.
Later hebben wij veel T.V-antennes geplaatst en werd het op de daken een mastenbos wat wij ons nu niet meer kunnen voorstellen. Wij maken ons nu druk om de schotelantennes.
Mijn schoonzuster heeft in het Annapaviljoen twee keer een kind gebaard. Het viel mij
op, dat er ‘s morgens vroeg daklozen bij het ketelhuis stonden. Die kregen daar voedsel
aangereikt.
Mijn moeder moest op een gegeven moment naar het ziekenhuis voor een operatie. Men zocht vrijwilligers om bloed af te staan. Dit heb ik toen gedaan en ik kreeg bij elke aftap een Landsteiner zegel en bij vijf zegels een penning. Ik ben maar tot vier gekomen, omdat ze bij het laatste bloed geven mij meer stonden af te tappen, dan dat het vanzelf stroomde. Dat vond ik niet zo prettig en daarom ben ik nooit meer teruggekomen
Dat bloed geven werd tegenover de hoofdingang in een winkel op de hoek van de Sparrenweg gedaan. Gewoon in een fles en als deze dan gevuld was schudde een verpleegster dit heen en weer en bracht het naar de overkant.
Ik vergeet nog te vertellen, dat na het geven je een kopje koffie kreeg, maar zonder bitterballen en daarom kun je beter een wandeling met onze Jo maken. Dan ben je er zeker van dat je bij de koffie er altijd wat bij krijgt.
