Jaren terug woonde Joost uit Volendam in de Pretoriusstraat in Amsterdam Oost. In herinnering kijk ik naar zijn vitrages op 3-hoog. Spierwit, maagdelijk schoon en in de plooi. In de plooi? Meer dan dat. Zij hangen statig in militaire slagorde. Iedere millimeter plooi is gelijk aan de andere. Zoals het hoort worden de ramen iedere week gezeemd. Er staat niets op de vensterbank. Het raam-aanzien vertelt mij over Joost.
Als ik nu - anno 2013- opkijk naar de ramen in de 1906-huizen aan de overkant van de straat zie ik iets heel anders. Waar eens Joost woonde zie ik geen vitrage meer. Een paar slordige lappen hangen als mislukte gordijnen schots en scheef voor de ramen. Zouden die gordijnen wel iets helpen voor de kou die binnenkomt?
In Oost wonen veel mensen van buitenlandse komaf en ook veel jongeren. De jonge adolescent gebruikt geen vitrage maar heeft blote ramen. Moslimvrouwen hebben liever geen inkijk. Hun ramen lijken juist weer op de Joost-vitrages. En wat staat er op de vensterbank? Barokke vazen en kunstbloemen zie je veel. Trotse sporters plaatsen hun trofeeën op de vensterbank. Natuurmensen cultiveren er hun stekjes en kruiden. Moeders vinden het ok als peuters hun teddybeer naar buiten laten kijken. Geboetseerde beelden, soldaten en kanonnen huizen voor het raam zichtbaar voor voorbijgangers ...
Fysiek op bezoek gaan bij vriend en kennis doe je door de voordeur. Maar hoe leer je iemand beter kennen? Zie op naar raam en vensterbank. Het is de deur tot iemands ziel.
-------
PS. Hieronder ziet u een serie vensterbanken gemaakt door deelnemers aan de 'fotoverhalenclub' die vaak vrijdags tussen 13.30-16.00 uur bij elkaar komt en foto's en verhalen maakt voor het Geheugen van Oost.
