In 2011 wordt het oude dierenasiel aan de Polderweg gekraakt. Martine is enthousiast als zij hoort dat mensen daar een tuintje kunnen reserveren. Het gebied wordt vanaf nu De Valreep genoemd.
Alle grond op De Valreep is sterk vervuild. Vroeger stond hier de Oostergasfabriek, die uit steenkolen gas destilleerde, en was het gebouw dat later het asiel zou worden, een ammoniakfabriek. Het gebouw zelf is een gemeentemonument, vertelt Martine mij. Water en stroom zijn er niet. Er is een regenton om de tuinen nat te houden en voor huishoudelijk gebruik wordt met jerrycans water bij buurtbewoners gehaald.
Eetbare waar kweken in vervuilde grond is geen optie. Dan komt iemand op het slimme idee om lege bouwzakken te plaatsen en die vol aarde te storten. Er staan zeker dertig van zulke ‘zaktuinen’ die allemaal hun eigen nummer hebben. Op een geplande werkdag worden kruiwagens met aarde naar de zakken gereden. Martine, die tuintje nummer 5 heeft gekregen, helpt mee. Een paar grote balen vormen gezamenlijke tuinen waar aardappels in worden gepoot.
Martine heeft voor haar ongeveer 1m2 grote tuin een zaai -indeling op papier gemaakt. Van zes families heeft zij zaden geplant: basilicum (kruiden), tuinbonen (vlinderbloemen), radijs (knollen), spinazie (bladgroenten), aardbeien (vruchtengewassen) en een groepje bloemen waaronder Oost-Indische kers om de luizen te ontmoedigen.
Dit tuintje is belangrijk voor Martine. Ze heeft hiermee een plek in de buurt gevonden waar zij mensen ontmoet. Elke twee weken is er een werkdag waar iedereen aan mee kan doen. Toen Martine op vakantie ging, vond ze met gemak een vrouw die op haar tuintje wilde passen. Zo valt er veel meer te oogsten dan haar jonge radijs, die ook lekkerder was dan die je in de winkel koopt.
