We hebben in de buurt verschillende ijscomannen gehad. Yvonne Kruk en Jules Schelvis schreven er al over. Ik vond het ijs van Jamin het lekkerst en in mijn ogen kreeg je dan ook het meeste ijs voor je geld. De pakjes lagen opgestapeld in een witte bakfiets met één of twee vierkante deksels bovenop waar de koude damp vanaf kwam als zo'n deksel opgetild werd. Het gewone pakje kostte een dubbeltje (volgens Yvonne had je ook nog dubbeldik) en als je ijs met chocola wilde 15 cent. Om die met chocola zat net als wat er nu om een Magnum zit zo'n dun laagje chocola, echter maar aan één kant en aan alle vier de randjes. Het was altijd lastig eten. Als je het ijsje bijna ophad, slurpte je het laatste beetje ijs uit het restantje papier wat je over had.
Dan had je een ijscoman met twee van die roestvrij stalen ronde staven met vanille ijs en soms een met half vanille half aardbei. Bovenop legde hij een rond biscuitje, schepte dan met een spatel een laagje ijs van ruim 2 centimer af, draaide de spatel om met het ijs aan de bovenkant en legde op het ijs een tweede rond biscuitje. Je likte het ijs dan rondom af en als het wat zachter werd kon je de twee koekjes wat dichter bij elkaar drukken.
We hebben een tijd ook een ijscoman gehad met een grote kar met daarop een grote roestvrij stalen ketel met tuutje voor de slagroom. Hij had schepijs dat je tussen driehoekige wafels kreeg met soms slagroom. Wat je ook kon nemen was een oublie, waar dan aan twee kanten slagroom ingespoten werd. Die waren 25 cent, als ik me goed kan herinneren. Machtig, maar heerlijk.