Even mijn bevalling regelen

Op haar 23e raakte Elly in verwachting en al na een paar weken paste ze niet meer in haar kleren. Haar moeder zei: "je moet naar de dokter, dit is niet normaal, je bent al veel te dik". In het Wilhelmina Gasthuis dacht de arts dat ze zich vergist had in de duur van haar zwangerschap of het moest zijn dat er 'twee konijntjes' op komst waren zoals hij dat noemde. In die tijd was er nog geen scan, maar toen Elly 5 maanden zwanger was was de dokter er bijna zeker van dat ze een tweeling verwachtte. Hij raadde haar aan om al snel in orde te maken dat ze zou kunnen bevallen in het ziekenhuis en omdat Elly en haar man op Kattenburg woonden adviseerde hij haar het Noodziekenhuis dat indertijd op Zeeburg was gevestigd, dat was het dichtste bij. Meteen na het bezoek aan de arts werd de reis naar Zeeburg aangevangen.
Elly vertelt : " Mijn man had een brommer met een buddy seat en als hij helemaal naar voren schoof kon ik op het puntje nog achterop zitten en zo zijn we samen naar Zeeburg gereden, daar stonden 3 houten barakken die een dependance van het Wilhelmina Gasthuis vormden. De gebouwtjes stonden op een dijk, daarachter was water. Het was best mooi, overal stonden bloemen om de gebouwen. Ik ging naar binnen en zei tegen de zuster bij de administratie dat ik kwam om mijn bevalling in orde te maken. Ik werd meegenomen naar een soort badkamer en tot mijn verbazing werd me opgedragen om me uit te kleden. Ik dacht dat het zeker nodig was om me te onderzoeken en trok mijn kleren uit. Vervolgens moest ik heel lang wachten, maar eindelijk kwam er een arts en die vroeg me wanneer de weeën begonnen waren.Ik vertelde dat ik pas 5 maanden zwanger was en alleen maar kwam om me in te schrijven ! Gierend van de lach zijn de zuster en ik weer teruggelopen naar de administratie".
Toen Elly's tijd om te bevallen daadwerkelijk aanbrak toog haar man in de vroege ochtend naar het Kattenburgerplein waar de telefooncel stond om een taxi te bestellen. Het was een heel eind lopen, want ze woonden vlak bij de spoordijk, maar de rit naar het ziekenhuis verliep vlot . Het kwam wel lastig uit dat Elly's man net die volgende dag getuige zou zijn op de bruiloft van zijn zuster .De afspraak was dat hij ieder uur met het ziekenhuis zou bellen om naar de stand van de bevalling te informeren. "En daar lag ik dan in mijn uppie in de stille nacht met gordijntjes om mijn bed heen. Pas na een hele tijd - en pas nadat ik kwaad was geworden dat ze me zo alleen lieten met mijn weeën - kwam er een zuster naast mijn bed zitten met een boekje, want het zou nog wel uren duren" .
Maar ook dat liep anders, Elly werd niet geloofd toen ze riep "bij de volgende wee komt het " en het eerste kindje werd letterlijk onder de dekens geboren. Toen kwam iedereen aanrennen, onderwijl de rubber schorten voorbindend. De kraamzuster die graag 2 ooievaartjes had willen verdienen door bij 2 geboortes te assisteren kwam te laat voor de eerste baby, dochter Brenda. En Elly's man kwam nog maar net op tijd om de geboorte van het tweede kind, zoon Michael , bij te wonen. De kinderen waren respectievelijk 5 en 6 pond zwaar, en Elly was 20 kilo aangekomen tijdens de zwangerschap. Geen wonder dat haar moeder haar zo dik vond !