Even mijn bevalling regelen

Zuster mist 2e 'ooievaartje' .

Verteller: Elly van Mourik

Elly van Mourik maakt een hilarische entree in het Noodziekenhuis Zeeburg en de kraamzuster loopt haar 2e ooievaartje mis.

Met de tweeling in het lentezonnetje. Elly gefotografeerd in april 1964 op het voetbalveld van ASVK, later Voorland. Zou dit hebben bijgedragen aan het feit dat een van de kinderen in haar buik later voetballer is geworden ?

Met de tweeling in het lentezonnetje. Elly gefotografeerd in april 1964 op het voetbalveld van ASVK, later Voorland. Zou dit hebben bijgedragen aan het feit dat een van de kinderen in haar buik later voetballer is geworden ?

Alle rechten voorbehouden

Op haar 23e raakte Elly in verwachting en al na een paar weken paste ze niet meer in haar kleren. Haar moeder zei: "je moet naar de dokter, dit is niet normaal, je bent al veel te dik". In het Wilhelmina Gasthuis dacht de arts dat ze zich vergist had in de duur van haar zwangerschap of het moest zijn dat er 'twee konijntjes' op komst waren zoals hij dat noemde. In die tijd was er nog geen scan, maar toen Elly 5 maanden zwanger was was de dokter er bijna zeker van dat ze een tweeling verwachtte. Hij raadde haar aan om al snel in orde te maken dat ze zou kunnen bevallen in het ziekenhuis en omdat Elly en haar man op Kattenburg woonden adviseerde hij haar het Noodziekenhuis dat indertijd op Zeeburg was gevestigd, dat was het dichtste bij. Meteen na het bezoek aan de arts werd de reis naar Zeeburg aangevangen.
Elly vertelt : " Mijn man had een brommer met een buddy seat en als hij helemaal naar voren schoof kon ik op het puntje nog achterop zitten en zo zijn we samen naar Zeeburg gereden, daar stonden 3 houten barakken die een dependance van het Wilhelmina Gasthuis vormden. De gebouwtjes stonden op een dijk, daarachter was water. Het was best mooi, overal stonden bloemen om de gebouwen. Ik ging naar binnen en zei tegen de zuster bij de administratie dat ik kwam om mijn bevalling in orde te maken. Ik werd meegenomen naar een soort badkamer en tot mijn verbazing werd me opgedragen om me uit te kleden. Ik dacht dat het zeker nodig was om me te onderzoeken en trok mijn kleren uit. Vervolgens moest ik heel lang wachten, maar eindelijk kwam er een arts en die vroeg me wanneer de weeën begonnen waren.Ik vertelde dat ik pas 5 maanden zwanger was en alleen maar kwam om me in te schrijven ! Gierend van de lach zijn de zuster en ik weer teruggelopen naar de administratie".
Toen Elly's tijd om te bevallen daadwerkelijk aanbrak toog haar man in de vroege ochtend naar het Kattenburgerplein waar de telefooncel stond om een taxi te bestellen. Het was een heel eind lopen, want ze woonden vlak bij de spoordijk, maar de rit naar het ziekenhuis verliep vlot . Het kwam wel lastig uit dat Elly's man net die volgende dag getuige zou zijn op de bruiloft van zijn zuster .De afspraak was dat hij ieder uur met het ziekenhuis zou bellen om naar de stand van de bevalling te informeren. "En daar lag ik dan in mijn uppie in de stille nacht met gordijntjes om mijn bed heen. Pas na een hele tijd - en pas nadat ik kwaad was geworden dat ze me zo alleen lieten met mijn weeën - kwam er een zuster naast mijn bed zitten met een boekje, want het zou nog wel uren duren" .
Maar ook dat liep anders, Elly werd niet geloofd toen ze riep "bij de volgende wee komt het " en het eerste kindje werd letterlijk onder de dekens geboren. Toen kwam iedereen aanrennen, onderwijl de rubber schorten voorbindend. De kraamzuster die graag 2 ooievaartjes had willen verdienen door bij 2 geboortes te assisteren kwam te laat voor de eerste baby, dochter Brenda. En Elly's man kwam nog maar net op tijd om de geboorte van het tweede kind, zoon Michael , bij te wonen. De kinderen waren respectievelijk 5 en 6 pond zwaar, en Elly was 20 kilo aangekomen tijdens de zwangerschap. Geen wonder dat haar moeder haar zo dik vond !

Alle rechten voorbehouden

5154 keer bekeken

Bekijk meer afbeeldingen

In 1914 zijn aan de Zeeburgerdijk houten gebouwen geplaatst t.b .v. de Gemeentelijke Quarantaine.Later werd het noodziekenhuis tot 1975. In 1998 zijn de barakken afgebroken Foto uit 1960 van het Noodziekenhuis, gemaakt door J.M.Arsulh Ro'is, afkomstig uit Beeldbank gemeente archief Amsterdam

In 1914 zijn aan de Zeeburgerdijk houten gebouwen geplaatst t.b .v. de Gemeentelijke Quarantaine.Later werd het noodziekenhuis tot 1975. In 1998 zijn de barakken afgebroken Foto uit 1960 van het Noodziekenhuis, gemaakt door J.M.Arsulh Ro'is, afkomstig uit Beeldbank gemeente archief Amsterdam

Alle rechten voorbehouden

2 reacties

Voeg je reactie toe
Rob Steenbergen

mijn herinnering aan noodziekenhuis Zeeburg

Voornemens om verpleegkundige te worden, ben ik in september 1968 in Noodziekenhuis Zeeburg (tijdelijk) aan het werk gegaan. Ik was nog te jong voor de opleiding, (geboren april 1952!) daarom op paviljoen 7 aangesteld als 'aspirant verpleeghulp A' met de aantekening jeugdig. Dit kon gerealiseerd worden omdat mijn vader de geneesheer directeur van de GG&GD kende. Het was natuurlijk van de zotte dat een kind van 16 hier mocht werken. Deze afdeling was toen het vergaarbakje voor de terminale bewoners van het Oude mannen- en vrouwenhuis aan de Roeterstraat, bovendien werden hier uitbehandelde patiënten uit het WG en iedereen die op driehoog achter in de bedstee gevonden was, opgenomen. Een zeer indrukwekkende periode in mijn nog jonge leven, gevuld met veel menselijk leed en sterven, voorwaar een aparte ervaring. Stagiaires van de VU, welke ik mocht leren hoe een overledene af te leggen (!?), verder behoorden het tot mijn taak om 'het spoelhok' te doen. Hetgeen betekende urinalen, ondersteken en sputumpotten huishoudelijk schoonmaken en daarna behandelen met lysol.

Ik herinner mij nog enkele namen van mensen waarmee ik toen heb gewerkt, velen van hen zullen waarschijnlijk niet meer onder ons zijn. Broeder Piet Bijl, broeder Sap Tu, beide sympathieke rustige lieden waar ik veel van geleerd heb. Zuster Lauterbach, een struise tante uit Groningen, zr Koning en zr Reijpersma het afdelingshoofd 's Middags kregen we in een naastgelegen paviljoen voor de symbolische prijs van 25 cent een warme prak. Twee keer per dag was er een koffie kwartiertje in de keuken, die blauw stond van de sigarettenrook, in de zorg rookte bijna iedereen!                  Tot maart 1969 heb ik hier met veel plezier gewerkt en veel geleerd, toen mocht ik beginnen aan de opleiding psychiatrisch verpleegkundige, dat heb ik gedaan in Loosduinen bij Psych. ziekenhuis Bloemendaal.

J. van Wattingen

Even mijn bevalling regelen.

Laatst hadden mijn vrouw en ik het over het wonen in Amsterdam etc. Nou moet u weten, wij hebben op de Hogeweg in Oost gewond en zijn in die jaren, en nou praat ik over de jaren "80, vaak over de Schellingwouderbrug gefietst, toen was daar nog onder aan het dijklichaam het Noodziekenhuis Zeeburg.
Kijk zei mij vrouw toen hier schij ik geboren te zijn. Dar nooit geen aandacht meer aan geschonken en nu rijst de vraag, is daar nog iets van bekend, m.n. geboortes uit 1949 en/of meer foto's?
Misschien is er nog iets meer bekend, kunt u ons helpen?