Een ontmoeting met de wethouder

Naar Frankendael

Ik heb als kind de toenmalige wethouder De Miranda ontmoet. Dat was bij een excursie van school naar Frankendael, naar de gemeentelijke stads kweektuinen. Hij was toen nog wethouder van Welzijn of zo. Hij kwam ons toespreken. Op het terrein van Frankendael had je een open plek met tribunes en een spreekgestoelte. Hij wilde ons liefde voor de natuur bijbrengen. Natuurkunde was belangrijk voor mij, naast gym en tekenen het enige vak waar ik voldoende voor scoorde. Verder was ik een matige leerling
Er waren voor deze bijeenkomst allemaal schoolklassen uitgenodigd. Je kreeg ook nog een rondleiding over het hele terrein. De rondleiding eindigde in de grote kweekkas en dan kreeg je allemaal, uit zijn handen, een kleine geranium mee.

Salomon ‘Monne’ de Miranda

Wethouder De Miranda was, hoewel klein van stuk, ‘een groot en indrukwekkend man’. Hij was erg sympathiek. Veel, misschien wel de meeste, goede sociale maatregelen kwamen uit de koker van het Jodendom. Je had in de gemeenteraad veel mensen met een joodse achtergrond. Ze hadden het goed voor met de mensen, ze hadden een vooruitziende blik. Dat mis ik nu wel eens. De Miranda was een goed spreker, een vriendelijke prater, een doener. Ik zie hem nog zo staan met zijn omgeslagen puntjesboord met zo’n ‘vlinderstrikkie’ en zijn gouden brilletje op. Ik vond en vind hem indrukwekkend groot man!

Er waren meerdere scholen die naar dergelijke bijeenkomsten kwamen. Volgens mij kwamen er ook wel andere mensen op af. Ik zal denk ik zo’n jaar of tien zijn geweest en in klas vier hebben gezeten. Het waren echte schooluitjes, naar de stadskwekerij met struiken, planten en bomen.

Na de oorlog heb ik nog actie gevoerd om het gebied van Frankendael te behouden. De gemeente wilde het gebied als kwekerij opgeven. Men had toen plannen om het hele gebied vol te bouwen. Met ‘Meerbelangen’ hebben we daar toen een stokje voor gestoken.