Mijn oma was een krachtige vrouw en zeker niet op haar mondje gevallen. Ze heeft altijd gefietst. Ze had leren laarzen aan tot aan haar knieën. Opa moest haar helpen deze uit te trekken. Ik zie haar nog zitten op de trap. Als we naar buiten gingen had ze een lange jas aan. Allemaal niet kleurrijk; zwart en bruine tinten. Wel had ze sieraden. Bij het opruimen van het huis had ik haar sieradendoosje meegenomen. Het was al leeg. Gewoon blikken ding maar wel van mijn oma. Ik bewaarde er later mijn medailles in. Oma was huisvrouw, moeder en Jehova's getuige.
Op de wandeling die we in januari 2014 liepen o.l.v. Jo Haen kwamen we bij de Koninkrijkszaal van Jehovah’s getuigen in de Simon Stevinstraat. We zijn naar binnengegaan maar helaas was de naam van oma niet bekend. Ik vermoed dat zij op een vorig adres kwam. Jammer want volgens mij was het bezoek aan de bijeenkomsten van de Jehova's getuigen voor haar een wekelijks uitje. Ze ging vroeg in de avond weg op de fiets. Ik zou haar fietstocht wel een keer willen nafietsen. Ze zei dan: "Ik ga naar 't Zaaltje, adieu."
Als ik dan bij mijn opa en oma bleef slapen dan wist ik soms even niet wat ik kon doen daar en ik had dan heimwee. Ik draalde dan wat rond en op z’n moment zeurde mijn zusje om snoep en dat doen kinderen. Mijn oma werd toen vreselijk kwaad op mijn zusje. Zo buiten zinnen kende ik oma niet. Ik weet nog dat mijn zusje achter de beschermende rug van opa ging zitten. We waren blij dat de groene Opel Kadett er aankwam met mama en papa. Het was slechts een incident en ik ging nog wel graag naar opa en oma.
Nu weet ik dat oma heel ziek was en dat ze enorm veel pijn moet hebben gehad. Ze wist niet wat ze deed op dat moment en ze had niet de juiste medicijnen. Ik vind het een geruststellende gedachte dat zij zeker steun gehad zal hebben gehad van de Jehova's getuigen. Zij staan bekend dat ze altijd iedereen bijstaan. Later heeft ze pillen gekregen. Ik wist deze te liggen, in een potje met een draaidop. Het leken net snoepjes door al die kleuren. Ik ben niet zo van snoepen en daardoor heb ik voorzichtig een keer eerst met mijn vinger gewreven en daarna van mijn vinger gelikt. Dit was wel zo bitter dat ik gelukkig er nooit één doorgeslikt heb.
Steeds weer werd ik getrokken naar een witte kast op de gang. Naast de mutsen en handschoenen lagen Wachtorentoren boekjes. Een uitgave van de Jehova's getuigen. Die boekjes fascineerden mij. Ik vond het fijn als mijn oma me er uit voorlas al was ik meer geïnteresseerd in de tekeningen.