De weelde van de Senefelderstraat

Wonen in de nieuwgebouwde Senefelderstraat was voor ons gezin een weelde. De huizen in deze straat waren toen net gebouwd. Ik kan me nog herinneren dat ik met mijn vader op een zondagmiddag zo'n flat ben wezen bekijken, klimmend door de nog niet van ruiten voorziene ramen. We kwamen voor deze woning in aanmerking omdat mijn oudste broer in het leger moest. Toen we er woonden was het net een Walhalla. Drie slaapkamers, een bad, een huiskamer, een balkon en twee zolderkamers. We konden ons geluk niet op.

Zo langzamerhand begonnen ook de geslachtshormonen te ontwaken. De broer die op mij volgde kreeg verkering met een meisje dat in de James Wattstraat woonde. Wat ik niet wist was dat haar zusje Joke een oogje op mij had laten vallen. Als ik op het balkon stond, keek ik zo bij hen in de achtertuin. De gezusters namen dan een krant, knipten er een rond gat in en 'beloerden' ons op deze manier !
Ik herinner me nog dat toen mijn broer in het huwelijksbootje stapte, Joke en ik samen op de foto gingen. De eerste stap was gezet. Een tijdje later kwam ik haar tegen bij mijn oudste broer. Toen we weer naar Amsterdam terugreden ( zij met haar Fiat en ik op de DKW motor) geneurde er iets onvergetelijks. De auto gaf onderweg de geest en er was slechts één oplossing : samen op de motor verder ! Toen was het ijs gebroken en we zijn nu 37 jaar getrouwd en zielsgelukkig samen.

Het aardige is dat mevrouw Kuilman van No 26 nog in de Senefelderstraat woont na ruim 50 jaar ! De rest van de mensen woont nu elders of is overleden....

P.S. Dit verhaal verscheen eerder in het deeltje Watergraafsmeer van de bibliotheek van Amsterdamse herinneringen. M.K.