Een familiehuis naar eigen idee

Wim Cremers die met zijn gezin op een kleine flat in de Bijlmer woonde, wilde ook zijn invalide grootvader - destijds 94 jaar oud- in huis nemen zodat hij niet langer in een verpleeghuis hoefde blijven. De opzet van de casco bouw was daarvoor ideaal; je kon zelf de indeling kiezen en zodoende werd de benedenverdieping geschikt gemaakt voor bewoning door een rolstoelgebruiker. De tweede woonlaag was voor zijn eigen gezin en er was een mogelijkheid om ook een 3e woonlaag toe te voegen.
Wim's jongste zoon werd geboren op de dag dat de 1e paal in de grond werd geslagen, de tractatie - beschuit met muisjes - werd in eerste instantie begrepen als een viering van dat feit.
De bouw was nog lang niet af toen het gezin Cremers al in de woning trok; in de Bijlmer was destijds ook veel bouwlawaai en daar kon men geen rekening houden met de slaaptijden van de baby. In de casco woningen kon dat wel en zodoende kampeerde het jonge gezin - matrassen op de grond, koken op een camping gasje, water tappen bij de enige kraan die functioneerde - in de eigen woning. Wim Cremers denkt dat zijn beide zoons niet voor niets zo handig zijn geworden ! Hij denkt ook nog altijd met plezier terug aan de saamhorigheid van de eigenaren/ bouwers in de beginperiode.
Toen de bouw af was, was opa helaas overleden. De benedenverdieping is toen een tijdje door Wim's -uit Polen afkomstige - vrouw gebruikt als leslokaal. Zij had een auto met een nummerbord uit Warchau -WGM en dan 4 cijfers- en in het Stadsblad of De Echo is een keer een foto van de auto verschenen met het onderschrift "Stadsdeel Watergraafsmeer heeft al zijn eigen kenteken".
Jammer genoeg bleken er uiteindelijk weinig gezinnen met kinderen te wonen in het nieuwe buurtje, de school moest gesloten worden, het speelplaatsje werd weinig gebruikt en de meeste winkels verdwenen.
Het ideaal van een familiewoning is echter toch gerealiseerd; de 3e woonlaag is er gekomen en daar woont nu het gezin van de oudste zoon