Hoewel de Boerhaavebuurt voor de oorlog een welgestelde buurt geweest moet zijn, werd het in de jaren vijftig gekenmerkt door grote armoede. Voor de oorlog woonden er veel joden - de gebedsrollen hingen in mijn jeugd nog naast de deuren - die in de oorlog werden weggevoerd. In de lege huizen werden niet-joden geplaatst, waaronder mijn ouders. Toen zij de woning betrokken in 1942 vonden ze de kopjes nog op tafel. We woonden met z'n achten, later met oma erbij met zijn negenen, op een driekamerwoninkje, waardoor ik noodgedwongen veel op straat rondzwierf. Van privacy had men in die tijd niet gehoord. Men liep vrijelijk dag en nacht bij elkaar in en uit. Televisiekijken deden we vanaf de straat naarbinnenhangend bij buurman Van der Pas (Passie) die als enige een toestel bezat. Aan de Mauritskade, ter hoogte van de Amstel waar nu de Torontobrug is, was een haventje met roei- en peddelboten en verderop bij de Wibautstraat/Mauritskade een strandje. De bouw van de Torontobrug, het Wibauthuis en de metro hebben de buurt volkomen kapotgemaakt. Alle kleine bedrijfjes en middenstanders zijn door het medogenloze gemeentebeleid verdwenen.
Het pand waar ik sinds zesentwintig jaar mijn atelier heb, Wibautstraat 20, is het enige pand in de buurt dat nog verwijst naar het voormalige Rheinspoorplein. Het was een pakhuis/rangeerhuis waarvanuit de roemruchte 'Gooische Moordenaar' vertrok, die dood en verderf zaaide onder het vee van de Gooische boeren. Maar eind goed, al goed: het eindpunt lag voor het ouderlijk huis van mijn vrouw.
De laatste jaren zie ik enige verbetering: de overlast van junks wordt minder en menig huis wordt prachtig gerestaureerd. Bijvoorbeeld het pand in de Eerste Boerhaavestraat in de oorspronkelijke Jugendstil. Daar was vroeger de winkel van banketbakker Reyding, wiens gebak en bonbons, door ons kinderen watertandend geflankeerd, naar de Weesperzijde werd getransporteerd.
De oude buurt
Van privacy had men in die tijd niet gehoord. We liepen vrijelijk, dag en nacht, bij elkaar in en uit.
4694 keer bekeken