"Een maand lang heb ik het volgehouden om de melk en zuivelprodukten langs de huizen uit te venten, toen had ik er genoeg van om steeds bovenaan de lange trap gevraagd te worden of ik nog een ander product van beneden kon halen," vertelt melkboer Christiaanse. Daarna concentreerde hij zich op de winkel en merkte meteen dat de omzet steeg; de mensen kwamen in de winkel en zagen ter plekke nog andere producten die ze vervolgens aanschaften.
Een andere gewoonte van zijn voorganger die hij meteen afschafte was "het pofboek", mevrouw Christiaanse had zelf als kind altijd voor haar ouders op de pof moeten kopen en herinnerde zich met afschuw hoe daardoor de ene schuld zich op de andere stapelde. Het was wat anders om boodschappen "op te schrijven" voor een klant die haar portemonnee vergeten was. Bijvoorbeeld voor een klant die uitgebreid verteld had over haar borstamputatie en de borstprotese die ze droeg. Omdat ze haar naam niet wisten, was het verschuldigde bedrag opgeschreven onder de naam "Kunsttiet". Toen mevrouw kwam betalen en informeerde hoe men eigenlijk onthouden had welk bedrag ze nog schuldig was, liet de melkboer het briefje zien, de klant kon er gelukkig hard om lachen.
De winkel profiteerde ook van het feit dat de tramhalte van lijn 3 voor de deur was, in afwachting van de tram kocht men snel nog wat. Sommige dagen bleven met name de mannen wel heel lang op de tram wachten, met hun blik naar boven gericht. De melkboer wist dan dat zijn bovenbuur - een van de eerste travestieten in Amsterdam die zich had laten ombouwen - uit het raam hing om zijn hele hebben en houwen te showen.
Lees ook: De melkboer zonder achternaam
