Ik geloof in mond tot mond reclame

Verteller: J.F.M. Jansen
1 Fan
Transvaalbuurt, Pretoriusstraat

Folderen heeft volgens mijnheer Jansen geen zin als reklamemethode: "ik denk dat de meeste foldertjes niet eens 1-hoog halen."

Liefhebber Mijnheer Jansen in zijn winkel, foto genomen april 2009

Liefhebber Mijnheer Jansen in zijn winkel, foto genomen april 2009 Door: Marella Karpe

Alle rechten voorbehouden

Mijnheer Jansen geeft liever persoonlijk gereedschapsboekjes aan klanten mee die het desbetreffende artikel willen kopen. Een jaar of 20 geleden was er echter een populaire folder over tuinartikelen met de naam 'Hendrik-Jan de Tuinman' en daar liet de firma Jansen wel hun naam op drukken alvorens de folder mee te geven. De ervaring leert "kwaliteit bewijst zich en we zijn zes dagen per week open, dan maken de klanten zelf wel reclame voor je."

Mijnheer Jansen gelooft tevens niet zo erg in winkeliersverenigingen: "Winkeliers onder elkaar is een ramp, iedereen weet het altijd beter en vergaderingen ontaarden vaak in eindeloos geklets. Ook was er altijd frictie tussen de mensen van het eerste gedeelte van de Pretoriusstraat en het tweede gedeelte, ik weet niet waarom."

In zijn ogen is het vooral van belang om service te geven en geen oude grieven te koesteren. Een man die hij 25 jaar geleden achterna zat wegens winkeldiefstal is nu gewoon weer klant.

Klanten die altijd op het laatste nippertje komen, "vaak zijn het degenen die het dichtste bij wonen", worden beleefd geholpen, want "het leven is geven en nemen en ik kijk niet precies op de tijd."

Het winkelpand is in de loop der jaren diverse keren verbouwd, zo is het pand op nummer 86 erbij getrokken en is het magazijn naar de tuin verplaatst, is er een hele gereedschapswand geplaatst die op slot kan en is de hele voorgevel gerenoveerd.

Mijnheer Jansen heeft goede hoop dat de zaak nog lang voort zal bestaan, want zijn zoon helpt ook graag in de winkel en heeft belangstelling voor techniek.

Alle rechten voorbehouden

1183 keer bekeken

Bekijk meer afbeeldingen

Spaarkaart Een spaarkaart, nog uit de tijd dat er met guldens betaald werd.Bij een bepaalde besteding kreeg je een "spijker", een zegel waarmee je de kaart vol kon plakken, een volle kaart was 25 gulden waard.

Spaarkaart Een spaarkaart, nog uit de tijd dat er met guldens betaald werd.Bij een bepaalde besteding kreeg je een "spijker", een zegel waarmee je de kaart vol kon plakken, een volle kaart was 25 gulden waard. Door: Marella Karpe

Alle rechten voorbehouden
Christina

Verfborstel

Toen ik rond 2000 mijn huurwoning eens flink ging opknappen, kwam ik regelmatig over de vloer bij Liefhebber. Altijd goede tips gekregen. En die waren soms hard nodig, want veel dingen deed ik voor het eerst. Mijn moeder (een Belgische die in Engeland woont) kwam over om mij te helpen met klussen. Ze vond het geweldig om bij Liefhebber langs te gaan, want van dit soort winkels geniet ze enorm. Zij was zo enthousiast dat hij haar alles liet zien, tot en met de opslag achter. Ze was danig onder de indruk!
En dus als ik iets nodig had, dan ging zij het met alle plezier bij Liefhebber halen. Alleen dat Hollands spreken vormde soms een obstakel. Vroeg ze om een 'verfborstel', dan kreeg ze van meneer Jansen te horen dat ze een 'kwast' bedoelde. Wilde ze een laddertje, kreeg ze te horen dat dat in Nederland een trappetje heet. En 'nagels' waren 'spijkers'. Sindsdien is ze overtuigd dat Nederlanders wel heel erg hechten aan juist taalgebruik ;-)

Wat me doet denken aan de visboer op het Beukenplein. Mijn moeder is gek op gerookte paling en dus gaat bezoek van haar vaak gepaard met bezoek aan die visboer want hij verkoopt echt goede paling. Een keer had hij niets klaarliggen en moest hij snel wat paling fileren. Mijn moeder was enorm onder de indruk van de snelheid waarmee hij dat deed en, nooit verlegen om een praatje, zei ze dat ook. "Ach, ik doe t so lang, ik ken t m'n ogies dicht, hepme nog nooit gesneën, alleen an 'n blikke augurke," was zijn antwoord. En mijn moeder, met een wazige blik in haar ogen, knikte vriendelijk en mompelde bemoedigende geluidjes om eenmaal buiten te vragen "What did he say?!" Vlaams spreekt ze, Nederlands verstaat ze, dat Hollands van mij vindt ze moeilijk, maar Amsterdams... nee, dat gaat er niet in.