Anneke Koehof 
Voetzoekers en Gillende Keukenmeiden.
Ik zat in de derde klas van de middelbare Montessorischool in de Nieuwe Looierstraat en had de regie van het toneelstuk dat we in het kader van kerstmis voor leerlingen en ouders zouden opvoeren.
De keuze was gevallen op 'Scrooge en Marley' een kerstspel in 3 bedrijven (11 taferelen) naar "A Cristmas Carol" van Charles Dickens.
Er waren maar liefst 28 rollen te verdelen waaronder een enkele dubbelrol. Leuk om in het oude regieboek nog eens al die namen tegen te komen, anders zou ik de meeste zijn vergeten. Als ik het oude draaiboek nog eens bekijk en mijn notities daarin tegenkom, begrijp ik niet hoe ik toen de moed heb gehad om dit toch wel grote project aan te pakken. Ik regisseerde niet alleen het spel, maar studeerde ook de dansen in want in dit stuk werd gezongen en gedanst. Ik zal het maar jeugdige overmoed noemen.
Soms had ik moeite met orde houden en ik ben wel eens door een paar oudere jongens bovenop een hoge kast gezet Ik kon behoorlijk commanderen en daar hadden vooral de jongens nogal eens moeite mee.
Gelukkig waren er ook leraren die een oogje in het zeil hielden en later hielpen met de kostumering en de schmink en... er was ook een leerling uit een hogere klas die me hielp met orde houden. Hij was, als ik het me goed herinner, op een later tijdstip op school gekomen en was absoluut een persoonlijkheid die duidelijk uit een artistiek milieu kwam. Zijn ouders waren bekend door de media. Nu zouden we zeggen 'bekend van radio en tv'. Dat was duidelijk te horen aan zijn manier van spreken, een beetje deftig, maar hij dwong daarmee wel respect af en dat vond ik prachtig. Ik voelde me erdoor beschermd. Hij speelde mee in het toneelstuk en had een rol met veel tekst. Zoals dat gaat met meisjes van die leeftijd werd ik verliefd op hem of misschien wel op die stem, wat ik natuurlijk niet liet merken.
Het was een prachtige tijd. Het toneelstuk had succes en we waren er allemaal trots op. Wat genoten we van de uitvoeringen. Het stuk werd meerdere keren gespeeld, overdag voor de leerlingen en 's avonds voor de ouders. Zijn 'bekende moeder' hield zelfs een toespraak in de pauze waarbij ze ons enthousiast prees.
Voor het eerst vond ik het helemaal niet leuk dat het kerstvakantie was. Ik moest veel te lang wachten voordat de school weer zou beginnen.
Op oudejaarsavond bedacht ik dat ik hem tijdens de jaarwisseling zou opbellen om een gelukkig nieuwjaar te wensen. Dat moest wel voorbereid worden. Aan mijn ouders vertelde ik dat ik een klasgenootje van school moest bellen.
“Waarom is dat nodig?”, vroeg mijn moeder.
“Nou, omdat ik het haar heb beloofd.”
“Laat dat kind even bellen", bemoeide mijn vader zich ermee. Hij had beslist een goede bui die avond!
“Misschien liegt ze wel en heeft ze een afspraakje met een jongen”, suggereerde mijn moeder en kneep haar lippen samen; ze werd niet graag tegengesproken.
“Als ik daar achter kom zwaait er wat”, dreigde mijn vader. Ja, ze waren nogal streng bij mij thuis.
Met kloppend hart wachtte ik totdat de klok 12 uur sloeg. Na de gebruikelijke plichtplegingen kon ik eindelijk de deur uit want we hadden thuis geen telefoon. Ik moest naar een telefooncel. Nu was ik bepaald geen held en ik was als de dood voor vuurwerk, maar liefde overwint alles en bevend van angst rende ik door het geknal en werd sissend achtervolgd door voetzoekers en gillende keukenmeiden.
Zo vloog ik, heen en weer springend om het vuurwerk te ontwijken, onze straat uit, rechtsaf de Boetonstraat in, links af de Niasstraat oversteken en dan weer rechtsaf door de de Soembawastraat naar de hoek van de Kramatweg, want daar, tegenover de rode brievenbus, stond de telefooncel.
O God, ik was niet de enige, er stond al een rij en sommigen deden behoorlijk lang over hun telefoongesprek dat men letterlijk kon volgen, want om het geknal en geknetter te overstemmen moesten de bellers hard praten wat gepaard ging met brede armgebaren.
Eindelijk was ik aan de beurt. Met trillende vingers draaide ik het nummer vanaf het briefje uit mijn jaszak. De telefoon ging eindeloos over. Ik stelde me voor dat het bij hem thuis een drukte van belang was met feestvierende en dansende bekende mensen die de champagneglazen naar elkaar ophieven. Bij ons thuis was er geen champagne, wel bowl.
Helaas, er werd niet opgenomen, ze hoorden in alle drukte de telefoon zeker niet, en ik probeerde het nog eens en nog eens, tot woede van de wachtenden achter mij.
"Zeg zus, kan je niet eens opschieten, je vriendje neemt toch niet op, die heeft allang een ander!" riep een man terwijl hij de deur half opende. Natuurlijk had hij daardoor de lachers op zijn hand. Ik schaamde me dood en liep teleurgesteld terug naar huis. Misschien had die man nog gelijk ook, mijn galante beschermer had vast al een ander meisje, één uit zijn eigen milieu.
Toen ik na de vakantie weer naar school fietste was ik opgelucht dat er die avond niemand had opgenomen, daarmee was mij een hoop schaamte bespaard en ik kon hem weer gewoon onder ogen komen.
Anneke Koehof ©.
28 december 2024.
