Een baby voeden in de Hongerwinter, deel 2

Verteller: Peter C. Meijer

Eind van de vorige eeuw interviewde Peter zijn ouders over de oorlog. Hij had een aantal vragen. Hij is op 1 oktober 1944 geboren. In de Hongerwinter dus. Dit verhaal is een samenvatting van het interview.

Anna_Paviljoen1944, Peter en zijn moeder. Foto uit privébezit

Anna_Paviljoen1944, Peter en zijn moeder. Foto uit privébezit

Het was in de Hongerwinter koud en Peter vroeg zijn moeder hoe zij warmte kregen. Een mooi antwoord was:

 

“Als het erg koud was dan nam ik jou in bed. Dan werd je warm. Op een Kerstnacht lag je ook naast mij in bed en toen hoorde ik om 04.00 uur ’s nachts het ‘Stille Nacht, Heilige Nacht’. Dat zal ik nooit vergeten. Aan de overkant in de Makassarstraat was een fietsenwinkel en daar stond een groep van het Leger des Heils dit te zingen. Dat was wel zo iets moois, echt waar. Toen dacht ik bij mijzelf: ‘Ook die oorlog gaat voorbij’. Dan krijg je weer een beetje hoop dat het toch wel weer beter zal gaan.

Ik heb ook een keer gepikt voor jou. Ik was bij Oma A. Daar moest ik iets vragen. Er stond een heel grote bak met meel erin. Er stond ook een pan met erwten op de kachel. Ik had niks. Oma A. moest naar beneden om een bode te woord te staan. Ik had een mantel aan en in beide jaszakken heb ik met een schepje meel gedaan, mijn zakdoek er boven op en toen zij boven kwam zei ik: “Ik moet nu weer weg, naar huis”. Van de meel heb ik weer met water een papje gemaakt. Dat is de enigste keer dat ik werkelijk echt gepikt heb. Ik zal het nooit doen, maar toen wel en ik vond het niet erg. Je moest zien dat je in leven bleef."

Hadden jullie nog een radio?

Die hadden wij niet. Bij het raam zetten wij een klein lichtje met een pitje op vieze olie. Als het volle maan was had je meer licht.

Alle rechten voorbehouden

133 keer bekeken

Anneke Koehof

Een baby voeden in de hongerwinter, deel 2

Weer zo'n prachtig verhaal van Peter en weer met een prachtige foto!

Zelf ben ik geboren op 6 december 1943. Het droevige was dat mijn moeder ten gevolge daarvan is overleden, ik was dus een moederloze baby in oorlogstijd. Het was in het Wilhelmina Gasthuis, maar dat mocht toen niet zo heten van de Duitsers. Dat heette toen het Wester Gasthuis, na de oorlog kreeg het ziekenhuis uiteraard weer de oude naam. Na de nodige omzwervingen had ik het geluk opgevangen te zijn door de melkboer van de hoek. Ik heb als baby dus gelukkig geen honger geleden. Mijn vader was als politiek gevangene via kamp Amersfoort en later kamp Vught in een werkkamp terecht gekomen. Gelukkig heeft hij weten te ontvluchten...

Wat me erg aansprak in het verhaal was dat het Leger des Heils om 4 uur 's nachts het Stille Nacht, heilige nacht ten gehore bracht. Dat zal dus zeker in de Kerstnacht zijn geweest toen de moeder van Peter hem naast zich in bed had genomen om hem warm te houden. 

Nu heb ik zelf iets dergelijks meegemaakt. Mijn jongste dochter werd op 15 december 1970 geboren en precies tien dagen daarna lagen wij met z'n viertjes (haar twee jaar oudere zus was er ook bij) in bed terwijl ik de baby voedde. Er lag toen volgens mij ook nog sneeuw, dus alles klonk wat gedempt.

Plotseling begon er iemand vanaf een balkon aan de overkant  'Stille Nacht Heilige Nacht' te spelen. Dat was, net als in het verhaal van Peter, een plechtig moment. We luisterden ademloos, om meteen na de laatste klanken door het bed te zakken. Dat vergeet je dus nooit meer en nu heb ik het ook nog prijs gegeven.

Groeten van Anneke Koehof.