HET VAN NISPENHUIS
Het is er niet meer, daar aan de Stadhouderskade 55. Mijn vader zaliger kwam er om samen met de Jozefgezellen gezellig samen te zijn, spelletjes te doen. Ze leerden er kaarten, schaken, dammen en speelden er tafeltennis.
Bij mijn echtgenote, Berry Meijer-Wind en bij mij gaan de dagen 17 en 18 mei niet voorbij zonder dat wij het van Nispenhuis noemen. Het liefdesverhaal van ons is in 2021 al 59 jaar oud.
Dit jaar begonnen de examens op 17 mei. Berry deed toen examen voor de 4e klas voor de Sint Jacobus Mulo uit de Banstraat, Amsterdam-Zuid.
Zelf deed ik examen voor de driejarige St. Pius X ULO aan de Eric de Roodestraat in Amsterdam West. Deze school was van 1954-1 januari 1963 gevestigd samen met de St. Dominicus ULO, begonnen op 1 augustus 1935 aan de IJsselstraat in Amsterdam. Na 1963 werd de Mulo en later Mavo de St. Dominicus en deze bleef bestaan tot 1984. Na een fusie werd het Katholiek College Amsterdam-West.
Terug naar het Van Nispenhuis. Wij kregen een nummer mee en wij moesten op deze donderdagochtend het nummer zoeken en daarmee onze tijdelijke plaats voor twee dagen. Welk nummer wij hadden, weten wij niet meer. Wel herinner ik mij dat er een meisje in een groene jurk langsliep. De achterkant zag er stevig uit. Een surveillant moest haar helpen haar plaats te wijzen. Naar later bleek, was zij bijziend en te ijdel om haar bril op te zetten.
De schriftelijke examens begonnen toen ook met Nederlands. Na een tijdje was er een pauze en ik probeerde bij mijn schoolmaatjes wat of zij van mijn mogelijke verovering vonden. Lachen, natuurlijk. Puberpraat.
Ondertussen probeerde ik een dropje te slijten aan dit vrouwtje, maar dat lukte niet.
Later hoorde ik dat zij die middag naar haar moeder was gegaan. Die werkte bij Hirsch aan het Leidseplein en zij hoorde met plezier aan dat haar dochter eens over een jongen sprak.
Die avond besloot ik de volgende dag mijn fiets thuis te laten en met de tram (lijn 10) vanaf de Molukkenstraat naar de Weteringschans te gaan en vandaar naar de Stadhouderskade. Ik woonde in de Palembangstraat.
De beoogde dame kwam met haar fiets naar het van Nispenhuis en ging naar binnen. Ik ging naar haar fiets en liet haar band leeglopen. Had ik een smoes. Nadat de examens voorbij waren hielp ik haar in haar jas. Misschien wisselden wij nu onze namen uit, maar dat kan ook iets later geweest zijn.
‘Zal ik je naar huis brengen?’ vroeg ik. Dat hoefde niet en zij moest naar West. ‘Dat is toevallig’, loog ik, ‘daar moet ik ook naar toe’.
En het lukte. Voordat wij bij haar fiets waren, was het doel al bereikt. Als straf even pompen.
Dit jaar is het dus 59 jaar geleden en wij zijn nog steeds gelukkig met elkaar.
Toen wij in 1990 25 jaar getrouwd waren, ontwierp een vriendin van onze jongste zoon een kaart met op de achtergrond het van Nispenhuis en op de voorgrond onze trouwfoto.
Het van Nispenhuis is in 1977 afgebrand en daarna in die hoedanigheid niet meer opgebouwd.
