Henk Penseel
Je kon het je nooit voorstellen, maar die echte Archipel-iconen hebben niet het eeuwige leven. Zo vroegen de dochters van Cor Haenen mij om eind juli 2012 te komen spreken op zijn crematie. Toevallig kreeg ik twee weken ervoor foto's per mail opgestuurd van Dick Pinkster, die mij op een of andere manier op het internet had gevonden. Het waren allemaal foto's die genomen waren van een weekendje Antwerpen. Jarenlang ging er een bus met Archipellers naar het Scaldis korfbaltoernooi. Op een van die foto's zie ik alle drie de broers Haenen: Sjors, Toon en Cor. Dat was eind jaren vijftig. Een weekendje naar Antwerpen was een van de vele Archipeltradities, net als het pinksterkamp.
Als we verder terug in de tijd gaan, naar voor de oorlog, toen korfbalde Archipel nog op Wittenburg. Daar woonden hele gezinnen in kleine huizen, bijvoorbeeld de Wittenburgervoorstraat 3 hoog achter. Men was klein behuisd. Maar hoe fijn was het dan, als je je op het korfbalveld uit kon leven of op de kaai, met name de jongens. Die zagen er dan echt uit als schoffies van de eilanden. Behalve…. en dat zei mijn oma ooit tegen me: behalve de Haentjes, je pikt ze er zo uit. Hoe die moeder 't voor elkaar krijgt, ze zien er altijd zo spic en span uit. Knappe jongens, die Haentjes….
Ook Cor had een korfbalhuwelijk. Hij trouwde met Fietje Stroomberg. Net veel Archipellers verhuisden zij van Wittenburg naar de Indische buurt en kregen een hoekwoning op de eerste etage van de Sumatrastraat en de Riouwstraat. Ze kregen daar twee dochters, eerst Andrea en daarna Ingrid.
Eigenlijk was het ome Cor, want hij was een generatie ouder dan ik. Maar ik mocht Cor zeggen, omdat ik een paar jaar een aantal keer in het eerste mocht starten in het later verdwenen middenvak. We speelden inmiddels in de Makassarstraat. In de aanval had Cor een moeilijk te verdedigen schot, zo'n beetje zijwaarts vallend. Hij was een nette en rustige speler, zoals hij ook in het dagelijks leven was. Hij moest jammer genoeg voortijdig stoppen met korfballen, omdat hij last van zijn rug kreeg. Z'n afscheidswedstrijd was een topper. We versloegen kampioenskandidaat Ons Eibernest uit Den Haag, waardoor het Amsterdamse Rohda kampioen werd en wij gelukkig weer niet degradeerden. Na het actief korfballen ging Cor zich bezighouden met coachen. Maar hij deed gigantisch veel meer in de vereniging. Hij wilde echter nooit in het dagelijks bestuur, wat mijn vader hem vaak vroeg.
Het begeleiden van het tweede of derde team, het schrijven van stukjes in de Archipel-golven en het organiseren van de pinksterkampen, daar haalde hij z'n voldoening vandaan. En natuurlijk keek hij graag naar z'n dochters, van wie Ingrid wat langer is blijven korfballen dan Andrea. Thuiswedstrijden van het eerste werden zelden overgeslagen, waar Cor dan samen met Fie, die vier maanden voor hem overleed, naar toe ging. Die wedstrijden van Archipel 1 behoren al lang tot het verleden. Cor koos zelf zijn finale afscheid, waar ze samen met de familie nog naar een film keken en gelachen hebben. Zo herinneren we ons een Archipel-icoon uit het legendarische eerste team dat zich jarenlang handhaafde in de korfbalhoofdklasse.
