Het zal voorjaar 1944 geweest zijn.
Ik was 6 jaar oud, kwam van mijn school in de Cornelis Drebbelstraat en huppelde naar huis.
Ik huppelde vaak, tot genoegen van mijn ouders. Toen ik aangekomen was bij de brug aan de Middenweg, het begin van de Watergraafsmeer, stopte ik. Een groepje mensen stond met Duitse soldaten eromheen verzameld bij het pleintje aan deze kant van de brug, bij de Hema. Ik stond erbij en ik keek ernaar, tot er plotseling een man op mij afkwam die mij aandachtig bekeek en mij toen bij de groep voegde. Ik begreep niet waarom en bleef vol verbazing staan kijken. (Later heb ik begrepen dat ik met mijn grote mond, een enigszins joods uiterlijk heb). Na verloop van tijd kwam er een soort busje waar de mensen instapten. Toen kwam dezelfde man weer naar mij toe, duwde mij weg van de groep en zei:gauw naar huis jij! Ik deed gewoon wat hij zei zonder mij er verder druk over te maken.
Op mijn weg verder naar huis (ik liep altijd over het zwarte paadje langs het Linnaeuskanaal en ging dan bij de Linnaeusparkweg, waar ik woonde, rechtsaf naar beneden)passeerde ik enkele Duitse soldaten die aandachtig stonden te kijken naar iemand die in het kanaal zwom. Hij zwom niet echt meer maar bleef watertrappen op dezelfde plek en met zijn wijsvinger gebaarde hij en riep hij naar de soldaten. Ondertussen hadden zich ook aan de overkant van het kanaal Duitse soldaten verzameld en ze wachtten tot de man in het water het op zou geven. Er was geen ontkomen aan. Maar de man bleef doorgaan met bestraffend al die soldaten om hem heen toe te spreken. Ten slotte begonnen de soldaten hard te lachen, want met elke minuut wonnen ze meer en meer terrein: de man raakte uitgeput. Ze sloegen zich zelfs op de dijen van plezier en riepen zoiets als; 'Kom dan, kom dan'. Ten slotte gaf hij zich over en klom op de kant.
Ik was 6 jaar oud en zonder het te begrijpen had ik het kwaad gezien en voor altijd opgeslagen.
Ik liep door naar huis, op de Linnaeusparkweg, het huis waar in 1942 de Joodse bewoners waren uitgezet en meegenomen. Ik liep huppelend naar mijn moeder die mij blij opwachtte, om haar te vertellen wat ik allemaal had meegemaakt......
