Het is nu vijfendertig jaar geleden dat ik naar Nederland verhuisde. Ik woonde intern aan de Westermarkt, midden in de stad. Ik probeerde mij zo goed mogelijk aan het leven hier aan te passen. Behalve mijn familie, miste ik ook het Surinaams eten.
Het was toen niet mogelijk om typische Surinaamse producten te kopen. Niet op de Amsterdamse markten, noch bij de groenteboeren. Iedereen uit Suriname kende ook Ome Herman op de Albert Cuypmarkt. Daar kon je nog enkele Surinaamse producten krijgen, maar lang niet zo een uitgebreide assortiment als heden ten dage. Als ik Surinaams wilde koken, moest ik vaak producten vervangen. Geen zoutvlees maar pekelvlees, katenspek of zuurkoolspek en ook geen typisch Surinaamse rijst maar voorgekookte rijst, geen kousenband maar sperziebonen. Verder had je spitskool, spinazie, snijbonen, zuurkool en bonensoorten.
Meestal koos ik voor bruine bonen en wel twee potten van het merk Hak. Ik kookte altijd samen met mijn vriendin Marion. Allereerst moesten we toestemming vragen aan de dienstdoende oppas Juf (Mentrix), dat was meestal geen probleem.
Hadden we na lang zoeken de boodschappen in huis dan was het koken een hele happening. Tijdens het koken al kwam het aroma vele mensen hun neuzen tegemoet. O, wat ruikt het hier lekker werd er dan geroepen! We zaten dan minstens met z’n vijven aan tafel lekker te smullen van de Surinaamse bruine bonensoep met rijst, zoals de Hollandse meisjes onze maaltijd noemden.
Een paar jaren later, na het onafhankelijk worden van Suriname (1975) kwam de import van Surinaamse producten goed op gang. Je kon het in de toko’s aan de Dappermarkt en Albert Cuyp kopen. Tegenwoordig kan ik om Surinaams te koken even bij mij om de hoek op het Krugerplein of naar de markten of supermarkten gaan, kortom in heel Amsterdam zijn er volop Surinaamse producten te krijgen en is het koken van Surinaamse gerechten iets alledaags geworden.