Altijd geldzorgen: zo herinnert Huib Jansen zich zijn jeugd in een winkeliersgezin. "We gingen nooit met vakantie. er waren ruzies over wie nieuwe kleding kon krijgen, we konden niet mee met schoolreisjes vanwege de eigen bijdrage en als je om een ijsje vroeg kreeg je te horen dat er eerst geld aan minister Lieftinck betaald moest worden " ( Lieftinck was minister van financiën).
Toch liep de schoenenwinkel aan de Middenweg 45 voor de oorlog goed. Huubs vader - begonnen als schoenmaker - startte de winkel na zijn huwelijk in 1926 , vaders broer had ook een schoenenwinkel op de Middenweg.
"Mijn moeder hielp mee en ze hadden personeel. Er was een bediende- Henk - die de schoenen aan huis bezorgde. In die tijd namen deftige klanten niet zelf hun schoenen mee. In 1942 is de klad erin gekomen, na 2 inbraken waarbij alle schoenen werden meegenomen en de verzekering maar heel weinig uitbetaalde. Men wist al snel wie de eerste inbraak had gepleegd, een knecht van de banketbakkerswinkel tegenover de Bio die via de achtertuin van de winkels kon binnenkomen. Maar het was oorlog en schoenen waren goud waard, hij had alles al verkocht toen hij aangehouden werd. Op aandringen van de pastoor - alle betrokkenen waren katholiek en de knecht was een jonge jongen zonder strafblad - hebben mijn ouders geen aangifte gedaan bij de politie. Dat bracht de 2e knecht van de banketbakker op een idee; een paar weken later brak hij ook in en nam de nieuwe voorraad schoenen mee. Deze keer hebben mijn ouders wel aangifte gedaan, de schoenen kregen ze daarmee niet terug".
Toch herinnert Huub zich ook grappige voorvallen ."Tegenover de winkel van mijn ouders was een klokken en zilverwaren winkel. Mijn vader had de gewoonte iedere dag de ramen te zemen en zodra die winkelier dat zag stak hij de straat over om een stuk uit de Bijbel voor te lezen in de hoop mijn vader tot het gereformeerde geloof te bekeren". De familie is echter altijd katholiek gebleven met de voordelen en nadelen van dien. Zoals Huub het beschrijft kreeg hij b.v. geen vakantiebaantje in het tuincentrum van Vliet en Wielenga omdat hij katholiek was en was het schoolregime op de R.K. Sint Lidwinaschool geen pretje. "De hoofdonderwijzer Ram was een ramp, hij sloeg keihard en meester Visser sloeg met zijn trouwring, als je een som niet snapte werd je aan je haar getrokken. Op de broederschool waar ik de MULO deed ging dat heel anders, als je dan iets niet snapte mocht je de volgende ochtend vroeg komen voor extra uitleg, dat deden de broeders vrijwillig ".
Na de middelbare school wilde Huub naar de tuinbouwschool in Aalsmeer. Tot zijn verrassing zag hij dat de school gebouwd was met planken die voorheen het parochiehuis in de Finsenstraat gevormd hadden. Dat gebouw was nog een overblijfsel uit de Duitse bezetting, net als de bunker in de Eisingastraat waar Huub als kind veel speelde.
Na 1 jaar verliet Huub de landbouwschool en ging werken bij zijn vader in de winkel voordat hij in militaire dienst moest. Daar bedacht hij dat hij liever in loondienst ging werken waar je tenminste vakantiedagen kreeg. Hij begon bij Taft, maar ergerde zich daar aan de verkooptrucjes die toegepast moesten worden "Je moest b.v. altijd mensen steunzolen aanpraten ook als ze het niet nodig hadden . Zoiets deden mijn ouders nooit, zakelijk waren ze niet zo handig, maar ze waren 100% integer ."
Na nog een tijdje bij Bristol gewerkt te hebben besloot Huub een heel andere loopbaan te zoeken, hij ging bij een bank werken. "Het winkel vak vond ik leuk, maar je verdiende niets en inmiddels was ik getrouwd en mijn vrouw stimuleerde mij om iets anders te zoeken".
Terugdenkend aan een leven lang wonen in de Watergraafsmeer voelt Huub zich verbonden met de buurt : als kind met tennisballen koppend op de Linneaushof, op de tennisbaan daar altijd de kerstbomen fik, de muziek corpsen die op Koninginnedag optraden bij het gebouw van de Stoomtram, de vitrines van de Bio bioscoop waar alle jongens stonden te dringen voor de foto's van de volgende film, de Hiksekrib waar je van je ouders niet mocht komen. Allemaal plekken die een gevoel van thuishoren geven.
Bekijk ook:
