Prettig in Oost

Sinds 2000 woont Corrie Robert in de Kastanjehof. Ze moet wel, vanwege haar gezondheid. Liever zou ze op zichzelf wonen, maar dat kan niet meer. Van 1946 tot 2000 woonde zij in de Transvaalbuurt, altijd met veel plezier. Zij verlangt vaak terug naar deze tijd. Er woonden toen zes huurders op één trap. De buren waren zonder uitzondering aardig, zonder opdringerig te zijn en altijd netjes. In 1946 bedroeg de huur 6 gulden per week, het weekloon van haar man was 14 gulden. Om dit op te kunnen brengen heeft ze voortdurend moeten bijklussen. Er is wel wat veranderd in de buurt: de winkels werden groter en er kwam veel nieuwbouw: soms zijn de straten heel anders geworden. Maar de buurt is altijd gezellig gebleven.
De recente verbouwing van de Kastanjehof heeft niet alleen verbeteringen gebracht. Wat ze met name mist is het ontbreken van voldoende wasgelegenheid (er is maar één wasmachine, vroeger waren er veel meer), het ontbreken van behoorlijke toiletten (bijna onmogelijk om er met een rolstoel op te komen) en het feit dat de grote tafels van vroeger zijn vervangen door kleine zitjes waardoor de maaltijd in kleine groepjes wordt genoten. Met name op de feestdagen zou ze dit veranderd willen zien: "het is gewoon leuk om met een grote groep te eten, dan hoor je meer." Mevrouw Robert mist het dat ze niet meer zelfstandig de buurt in kan. Dat is moeilijk in een rolstoel, maar toch vindt ze het prettig om ook nu nog in Oost te wonen.