Inez Emanuels - bijna 65 jaren jong, bijna 65 jaren wijs - kan het weten. Als lees-oma aan de Valentijnschool op de Soembawastraat geeft ze nu alweer voor het derde leerjaar in een een-op-een-situatie leeslessen aan leerlingen met een taalachterstand. Ze leert woordblinden zien wat er staat in het voor hen soms onbegrijpelijk abracadabra dat autochtonen moeiteloos kunnen ontcijferen. De taal is gans een volk. En juffrouw Inez is haar tolk. Haar negen Turkse, Marokkaanse, Surinaamse en Bosnische leerlingen doen er hun voordeel mee. "Ze zijn heel serieus bezig," zegt juf Inez en voegt er bescheiden aan toe: "Ik ook." De resultaten zijn er dan ook naar. "Tot nu toe heb ik alleen maar succes ermee gehad." Dika is daar het schoolvoorbeeld van. Ze ging naar het VMBO. Er lonkt een schone toekomst als schoonheidsspecialiste. Dika loopt op straat. Inez ook, aan de overkant. Verkondigt Dika plotseling spontaan haar dankbaarheid voor de genoten uurtjes. "Hé juf! Als ik klaar ben, ga ik je gratis behandelen!" weerkaatst het tegen de gevels. "Heel leuk! heel leuk!", geniet Inez na.
Het voorval vormt een mooi tegenwicht tegen de paar teleurstellingen die ze krijgt te verwerken. Als haar pupillen van vakantie uit Turkije of Marokko terugkomen, is veel van het geleerde weggevallen. Waarom? "Omdat ze daar alleen hun eigen taal spreken," zegt Inez. "Hetzelfde geldt voor thuis. Daar spreken ze ook hun eigen taaltje. De taal op school sluit daar niet op aan. Ze leven in twee werelden."
Denk nou maar niet dat Inez door deze problemen rimpels ontwikkelt. Daar is deze optimistische, doortastende juf de vrouw niet naar. Maar mocht het ooit zo ver komen, dan is er altijd nog Dika om die rimpels glad te strijken.
Thuis en school zijn twee werelden apart
Thuis spreken ze hun eigen taal. De taal op school sluit daar niet op aan.
3171 keer bekeken