De bestelling

Vanwege kleurenblindheid werd ik afgekeurd als elektricien, automonteur en schilder. Als veertienjarige ben ik toen leerling besteller geworden bij de PTT. Na theorie-examens werd ik in het tweede jaar uitgezonden naar het postkantoor op de Wijttenbachstraat. Voor je achttiende mocht je absoluut geen wijk alleen lopen. Ze probeerden wel om je eerder alleen de wijk in te sturen, maar dat heb ik altijd geweigerd. Ik ben zelfs een keer gewoon weggelopen. Ik heb nooit hele dagen binnen kunnen zitten en ik vond het heerlijk om eigen baas te zijn. In kleinere pakjeswijken werden de briefpakjes besteld met mandfietsen en bakfietsen. We gebruikten ook Elmo karretjes, karretjes met drie wielen en een elektromotor. Als er sneeuw opgehoogd lag, dan konden ze kantelen. Elseviers waren te zwaar om met de normale bestelling mee te geven. In de Watergraafsmeer werden zij op vrijdagmiddag apart bezorgd met twee Elmo karretjes. Omdat ‘s morgens met dezelfde karretjes ook briefpakjes besteld waren, had je soms halverwege de bestelwijk geen stroom meer en moest je de Elmo kar terugduwen. Vijfentwintig jaar lang heb ik in de de Wetbuurt de bestelling gelopen. Ik ken alle straten uit mijn hoofd. De baas belde wel eens ergens aan om te vragen of mensen tevreden waren over de bezorging. De mensen zeiden dan dat het allemaal prima was, of ze kwamen mij waarschuwen. Onder mijn werk voetbalde ik wel eens een potje mee in de speeltuin. Of je hielp een meisje haar brommer aantrappen. Bij de melkboer zeiden ze tegen mij ‘dag Jaap’ en tegen mijn vrouw ‘dag mevrouw Zijp’. Dat vond mijn vrouw helemaal niet leuk.