Daar was ik dan....

Ik wilde naar Amsterdam want ‘that’s where it happens’. Mijn paradijsje op het platteland gaf rust en natuurschoon in alle seizoenen, maar de weldadige stilte was soms beklemmend. Als bij toverslag vond ik in september een prachtig gerenoveerd huis in de Pretoriusstraat dat verkocht gaat worden. Tot die tijd ben ik er de goede fee. Het zijn twee etages, verbonden door een inpandige trap, alles strak in de verf, nieuw en maagdelijk, met een kamer waar je in kan rolschaatsen zo groot. Toen was het de kunst om met weinig financiële middelen het tot een knus nest te maken, een plek waar ik lekker aan mijn Ghana-projecten en scriptie voor mijn opleiding coach/counselor kan werken. De tv is daarom niet meegekomen. De goedkoopste vloerbedekking werd gevonden en gelegd en mijn spullen naar hier gereden. De buurt verkennen was het volgende dat stond te gebeuren. Ik ben gewoon gaan lopen en kijken. De Pretoriusstraat ligt in een begaanbare buurt, brede trottoirs en een verscheidenheid aan winkels, veel Turkse en Marokkaanse, maar ook Hollandse die er al tientallen jaren zijn. Elk met hun unieke koopwaar. Een praatje hier, een knikje daar en na vier maanden vind ik dat ik al in het straatbeeld pas, op weg naar de supermarkt, de slager en op maandag naar het buurthuis op nummer 50. De activiteiten die ik daar doe (het Geheugen en de Keuken van Oost) dragen voor een groot deel bij aan mijn ‘thuisgevoel’. Wat me opvalt, is de zorg en enthousiasme waarmee alles daar gebeurt. Voldoende vrijwilligers die de projecten begeleiden en de professionaliteit van de betaalde krachten. Iedereen wil het beste voor de buurt. Het huis aan huis verspreide buurtblad, helder vormgegeven, is daar ook een uiting van. In deze buurt zijn mensen bezig die weten wat ze willen en hun best daarvoor doen…