Tennisbaan

"Spiritualiteit is mijn rode draad," vertelt Roeland, die al aan transcendente meditatie deed toen hij tien jaar oud was. In het Suriname van de jaren ‘80 heerste politieke onrust. Hij kwam toen als twaalfjarige allen naar Nederland. Zijn moeder was al hier en ging samen met hem in een tehuis wonen. Hij gelooft dat hij beter met problemen om kan gaan dan gemiddelde
Nederlanders. "Wat mij redde was mijn doorzettingsvermogen en mijn intellect." School was zijn houvast, later ging hij wiskunde studeren. Achteraf vindt hij dat hij teveel met in zijn hoofd bezig was. Hij voelde dat hij wereldvreemd was geworden en dat hij niet klaar was om te werken. "Ik had de indruk dat de gemiddelde persoon aan het slapen was en ik niet met zulke mensen kon omgaan." Met slapen bedoelt Roeland ‘leven zonder na te denken over dingen zoals de zin van het leven en over het zijn’. Op de openbare tennisbaan van het Oosterpark kon hij zich aanpassen en weer ‘in de wereld komen’. "In de tijd van opzichter Matheus was de tennisbaan een fantastische plek. Je kon er jezelf zijn, want er was een open sfeer." Roeland kwam daar om te tennissen, maar ook om te drinken, te filosoferen en te praten over van alles en nog wat. Mensen van allerlei allooi konden het daar goed met elkaar vinden. "Deze mensen waren aan het ontwaken." Hij voelde zich niet meer vreemd. Hij was geen toeschouwer meer, maar deelnemer. Nu Roeland vier kinderen heeft, voelt hij zich helemaal als een vis in het water.