Ja, dat is het dan geweest. Dit uurtje accu laden op een zondag voorjaar 2020. Het is voorbij. De gevangenheid begint opnieuw.
Hoe gevangen iemand nu is hangt af van zijn verleden, heden en toekomst. Lang verleden = korte toekomst = heden thuis blijven.
De accu van mijn kleine camper is vier weken niet opgeladen. Het laatst op de dag dat ik een bezoek bracht aan Barbara, het kerkhof waar mijn geliefden rusten. Sinds toen kom ik niet buiten want ik hoor bij de risico-achtigen.
Het is ongeveer 10 uur als ik over lege wegen naar het verlaten Sciencepark rij. Ik passeer een gezin met fietsen, een enkele hardloper, een wat ouder echtpaar dat bezorgd om zich heen kijkt. Mijn accu laadt op.
Mijn auto zet ik neer bij het restaurant Polder, stil en verlaten. Ik loop wat rond. Grote, gesloten parasols staan als wachters op het terras. Haan en hen kakelen.
Hier op Sciencepark is ook een plek waar je kunt samenkomen in de natuur. Anna's Tuin en Ruigte. Kortgeleden nog een plaats voor een wandeling in het zonnetje met vrienden, familie, buren. Nu een oord om wat vrede te vinden in deze moeilijke tijden. Maar op dit vroege uur is er niemand en kan ik rustig foto's maken van de Ruigte. Hier vind ik een uniek stukje polder waar natuur de ruimte krijgt. Wilde planten en dieren komen en gaan, ze groeien, wortelen spontaan en rotten op weg naar een nieuw leven als grondverbeteraar. Hier vallen begin en einde samen zoals gewild door de natuur.
Het telt ook voor COVID-19. 'Finus coronat opus'. De kroon op het werk komt aan het eind van de rit. Het Worden staat centraal.'Tutto andrá bene'. Alles komt goed, zeggen ze in Italië. Als we er de rust en tijd aan kunnen geven, vind ik.
Ik ben weer thuis gekomen, mijn camper staat in de Ingogostraat. Het komt goed. Mijn gevangenheid valt mij niet echt zwaar.
Opm.
Voor Heraclitus, 500 v.Chr., filosoof uit Efeze, stond centraal het Worden, dus niet het Zijn.
