Ik heb het al eens eerder gezegd: als je in Amsterdam je ogen niet in je zak hebt zie je van alles. Zo ook op een sombere zondagmiddag in februari 2016. Ik kwam het Flevopark binnen via de meest westelijke ingang bij het kippenbruggetje over de Ringvaart en het ziet er iets anders uit dan ik gewend ben. Tussen de bomen door kun je zien dat er gewerkt is. De grond is omgewoeld, hier en daar is wat afgegraven, struiken zijn verwijderd er is een heuveltje gemaakt. Maar er is nog iets. Een zuiltje, uit ongelijke stukken natuursteen opgebouwd, dat ik nog nooit eerder opgemerkt heb. Vanaf het pad is niet te zien of er misschien ook nog iets op staat. Nieuwsgierig gemaakt wil ik toch wel weten wat dit betekent. Er gaat geen pad naar toe dus ik loop door de prut en het zand en ontdek inderdaad een kleine plaat onderaan de zuil met de tekst:
Ter nagedachtenis aan
Willem Anthonie Froger
1812- 1883
die Amsterdam de weg naar zee wees.
Het monument ziet er niet nieuw uit. Zou het er misschien toch altijd hebben gestaan? De naam W.A. Froger zegt mij niets dus alle reden om thuis te gaan zoeken. Het internet en “Ons Amsterdam” brengen snel uitkomst. Ir. W.A. Froger, een tijdgenoot van Samuel Sarphati, kwam op het idee een kanaal door de duinen naar de Noordzee te graven. Pas 25 jaar later zou de waterweg, die hij niet ontworpen heeft, gerealiseerd worden. Verder blijkt dat hij een niet geringe staat van dienst heeft bij de Gemeente Amsterdam. Maar wat doet dit monument dan op deze plek? Na wat zoeken vind ik dat het zandstenen zuiltje in 1953 geplaatst is op de kop van de Spaarndammerdijk en de Nieuwe Hemweg. Later is het verplaatst naar de Oostelijke Handelskade bij de toenmalige passagiers terminal. Waarschijnlijk is het verwijderd toen de nieuwe terminal werd gebouwd.Via een medewerker van groenvoorzieningen hoort mijn zoon dat op de huidige plek een opslag van tuinmaterialen is geweest en dat alles wat er lag een poos terug is weggehaald. Waarschijnlijk heeft het zuiltje buiten het hek gelegen en is over het hoofd gezien. Nu dit stukje park opgeknapt werd heeft iemand(en) het rechtop gezet en een verborgen plekje gegeven. Voorlopig gered van de sloop. Om de zuil zijn struikjes op kleine afstand van elkaar geplaatst. Als we wat verder in de tijd zijn en alles groen is, zal het monumentje bijna niet meer zien zijn. Later in het seizoen ben ik gaan kijken en inderdaad, het is steeds moeilijker te ontdekken en er gaat geen pad naar toe. Dit monumentje vraagt om een olifantenpaadje. Er zullen vast meer mensen zijn die het ontdekken en willen weten of er iets op staat. Van de week, juni 2019 ben ik er weer eens langs gelopen. Zoals verwacht is het omringende groen hoger en dichter geworden. Een olifantenpaadje kwam er niet.
Hebben toch te weinig nieuwsgierige mensen het monumentje gezien in de afgelopen jaren?
Mei 2016.
© Corrie Groen.
