Het recht van de sterkste

"Ik ging naar de "kleuterschool "de Klaproos in de Joubertstraat en was een rustig jongetje, maar wist mij tussen de 'rauwdouwers' aardig staande te houden. Omdat ik wegens mijn geboortedatum een 'late' leerling was moest ik langer op de school zitten. Wij verbleven dagelijks langdurig in de ruime achtertuin; één grote zandbak met een ferme overkapping, waar ook de emmertjes en schepjes waren opgeslagen waarmee wij tijdens het luchten konden spelen.
De zandbak was van de achterburen gescheiden door schuttingen met aan de school kant een aantal zwevende, houten plateaus. Wij verbeelden ons daar schepen. Die werden beheerst door 'rauwdouwers' die geen toegang dulden van andere klasgenoten. Toen ik ook eens een poging waagde 'aan boord van een schip' te komen, sloeg een jonge lomperik mij met een houten schep; ik liep een bloedende snijwond op. Ik wilde de veroorzaker gelijk een klap voor zijn harses verkopen, maar hield mij in...
Gelaten onderging ik mijn lot en de bijbehorende vernedering van mijn overige klasgenoten. Maar enkele weken later toen wij als 'oudere kleuters' vanaf het klaslokaal op de bovenverdieping de stenen trap afdaalden, op weg naar bedoelde tuin/zandbak , liep vlak voor mij die lomperik die mij tevoren in de zandbak wilde verzuipen en verwondde. Ik vermande mij en gaf die Wouter B. een flink 'knietje' waardoor hij voorover kletterde en met zijn snijtanden door zijn lip ging.
Vanzelfsprekend werden wij ook na deze rechtzetting geen echte vrienden; ik glom door deze wandaad toch van voldoening en mijn daarna nimmer afgenomen zelfvertrouwen werd voor dit leven bevestigd.