Als we ongeveer bij Dirk van de Broek in de Pretoriusstraat lopen, zien we een tafel, slordig wit geschilderd, bij het grove vuil liggen. Bovenkant naar onder en de vier mooi gevormde poten in de tafelbak.
'Mooie tafel' roept Martina uit. We zouden hem meekunnen nemen maar ons lijkt het een nogal vreemde bagage om te stallen in restaurant 'Enoteca', dat een stukje Italië in Amsterdam Oost is.
De lunch is uitgebreid en de uitgebalanceerde wijn, een Bardolino DOC uit de Cantina di Custoza, Gardameer is aangenaam en van goede structuur. Bij de antipasti misti wordt ook zwaardvis geserveerd. Daarna eten we spaghetti freschi al burro met truffel en Parmezaanse kaas. Als dessert nemen we sgroppìno, citroenijs met wodka. Tot slot espresso met amaretto. Tijdens de lunch wordt de vondst op straat niet ter tafel gebracht.
De dag erop mailt Martina mij:
'Dineke, lachen! Ik was vroeg naar bed en kon om half vijf niet meer slapen. Eerst hier opgezeten en jou gemaild over vertaling van Jabbar en toen kreeg ik de geest: ben in mijn auto gesprongen en heb in jouw straat dat tafeltje opgehaald dat bij de vuilnis stond! Had jij goed gezien: het is een heel zwaar, teakhouten tafeltje, precies het formaat dat ik kan gebruiken! Weliswaar zeiknat nu, maar dat droogt wel en dan ga ik kijken hoe ik het in elkaar moet zetten en of ik daar nog iets voor moet aanschaffen. Dit verhaal vind jij vast wel leuk, dacht ik zo.....'
Dineke: 'Ja oké, was het koud bij het ochtendgloren?
Martina: 'De tafel is nu slecht wit geverfd. Ik bedenk me nog welke kleur hij krijgt. Het was helemaal niet koud, alleen nat.
