Vorig jaar op 25 oktober 2016 hebben Dineke Rizzoli en ik dit fotopunt al vereeuwigd. Toen hadden we geen idee of we ooit in de gelegenheid zouden zijn dit punt echt vanaf het water te fotograferen. Om zo dicht mogelijk in de buurt te komen hebben we toen vanaf de Windjammerkade naar het punt in het water toe gefotografeerd.
Op dat moment wisten we niet dat het nog een jaar zou duren voordat het Project ‘Objectief Oost’ klaar zou zijn en op wat voor manier het geheel uitgewerkt zou worden. Op de uiterste punt van de kade hebben we op die gure, winderige herfstdag erover gesproken of wij daar zouden willen wonen. Dineke vond het te stil, gewend als zij is aan de reuring in de stadsstraat met hoge huizen waar zij woont. Mij leek het niet zo gek. Het ruime uitzicht en de steeds wisselende luchten spraken mij wel aan. Uiteindelijk hield ook ik er geen verhuisplannen aan over.
Nu bekijk ik het punt vanaf het water. De Windjammerkade is niet het Westen, de windrichting die ik voor mijn rekening heb gekregen, maar mijn oog gaat natuurlijk zijn gang en ziet, net als vorig jaar, dat de klimop tegen de zijmuur van het laatste huis op Stijgereiland rood begint te kleuren. Ik richt mijn camera naar het Westen. Het meest opvallende punt is daar de prachtige Enneüs Heermabrug van architect Nicholas Grimshaw. In de wandeling is dit de Dolly Parton- of Behabrug. Je bent een Amsterdamse brug of je bent het niet. Verder is daar naar rechts nog een hoogspanningspaal en voor de rest: water, water en nog eens water.
