Graffiti bij Science Park

“Mam. Je hoeft niet op me te wachten hoor!”
“Oké. Ik laat het lampje wel branden”.
Zo ging dat ieder weekend, maar dit keer was het donderdagavond.
Dochterlief ging op pad met een stel vrienden; graffiti spuiten.
Gemakkelijke, donkere kleren aan, trui met capuchon en schoenen waarop je kon rennen.
Bussen verf in binnenzakken van een groot zwart jack.
De politie mocht ze niet zien.
Tikkende balletjes in de verfbussen.
Om 6 uur ’s morgens was ze terug, met enthousiaste verhalen. Nog vol adrenaline.
Ze waren over hekken bij Science Park geklommen; hadden opzij moeten springen voor naderende treinen en zich achter pilaren moeten verstoppen en beveiligingscamera’s moeten ontwijken.
Ze had voornamelijk op de uitkijk gestaan.
Er moest altijd iemand op wacht staan om te waarschuwen als er beveiliging of politie, of een trein aan kwam.
De jongens hadden mooie ‘tags’ en ‘pieces’ gezet.
Zij had op de terugweg om de hoek van ons huis háár ‘tag’ gezet.....
Iedere dag dat ik daar langs fiets, moet ik stilletjes lachen om die prachtige krullenkop.