Diş bulguru - een feest

Mijn vader werkte al lang in Amsterdam-Oost. Mijn zus en ik zijn in 1980 hier naar toe gekomen. Mijn moeder kwam pas vijf jaar later omdat ze nog voor mijn oma moest zorgen die erg ziek was. Ik wilde graag naar Nederland komen en was heel erg benieuwd hoe Nederland er uit zou zien. Ik dacht dat mijn vader naar Nederland kwam om geld te verdienen en dat we later weer terug naar Turkije zouden gaan, maar dat is niet gebeurd. We konden niet meer terug naar Turkije en Nederland is ons tweede land geworden. We wonen nog steeds in Nederland en we zijn blij hier te wonen. Drie jaar nadat ik naar Nederland kwam, ging ik trouwen. Een tijdje later kregen we een zoon. Daarna nog een dochtertje en twee zoontjes. We waren blij dat onze kinderen heel gezond waren en ze groeiden heel snel. Voor onze oudste zoon Murat gaven we een ‘diş bulguru’. Dat is een klein feestje als je kind zijn eerste tandje heeft gekregen. Het was een leuk feest en alles ging goed, totdat we een pijnlijke gil hoorden uit de keuken. We renden naar de keuken en wat we daar zagen was vreselijk eng... Mijn oudste zoon had de deur van de oven opengemaakt en daardoor was er hete thee over hem heen gevallen! Mijn moeder pakte het kind toen op en rende met hem naar de badkamer. Daar heeft zij hem met zijn kleren aan vijftien minuten onder het koude water gezet. Daarna zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Gelukkig was hij niet zwaar gewond, hij had alleen vlekken op zijn benen. Nu is mijn zoon achttien jaar. Ik ben blij met hem en hij is heel gezond. Ik hoop dat niemand anders zoiets ooit meemaakt, want als je kind pijn heeft is dat heel moeilijk, je hebt dan zelf ook pijn.