Ferry Zwakke, Paramaribo 1934, woont al zestig jaar in Oost. Zijn moeder was creoolse, zijn vader had joodse wortels. "Ik was een leergierige jongen maar boekenwijsheid kon me niet echt boeien. Daarom ben ik na enkele jaren MULO naar de technische school gegaan om elektromonteur te worden. Daarna wilde ik verder leren om een leidinggevende functie te krijgen; dat kon alleen in het buitenland.
Ik speelde voetbal bij Xerxes, één van de betere clubs in Paramaribo. Daar was een bestuurslid die voor de ADM personeel zocht. Hij zette mij op de lijst voor een baan bij zijn bedrijf. Met nog vier jongens vertrok ik in 1956 naar Nederland. De werf regelde onderdak voor ons in pensions. Ik kwam terecht in de Transvaalbuurt. Op de werf ging ik aan de slag als lasser. Wanneer een machine haperde keek ik ook de 'electro' na. Het viel mijn baas op dat er sinds mijn aantreden weinig storingen aan de machines waren, dus kreeg ik snel meer verantwoordelijkheid.
Ik kende niemand hier in Amsterdam, had hier geen familie. Toch kreeg ik makkelijk vrienden. Dat ging via collega's, maar er waren in de stad ook café 's waar Surinamers elkaar konden treffen zoals café Funen op de hoek van de Pontanusstraat. Ook de sociaal-culturele vereniging Ons Suriname bood mogelijkheden voor contact met landgenoten. Toen ik hier net was hadden zij een pand in de Marnixstraat. Later vonden ze ruimte in de leegstaande school aan de Zeeburgerdijk, waar nu nog steeds het Hugo Olijfveldhuis is.
In de Dapperbuurt kreeg ik Hollandse vrienden zoals Vladie Bronkhorst en George Degenhard, die actief waren bij De Sterke Arm; we voerden actie tegen de grootschalige sloop. Ik vond er ook mijn liefde-voor-het leven; Fie en ik zijn inmiddels 54 jaar getrouwd. In mijn zondagse pak heb ik bij haar ouders om haar hand gevraagd. Of ik wel een gezin kon onderhouden en hoe mijn vooruitzichten waren? Nou, dat zat wel goed dus we konden trouwen.
Ruim een jaar later liep ik, als Fie moest werken, met onze zoon in de kinderwagen te wandelen in het Oosterpark. We hadden veel bekijks, waarschijnlijk meer omdat ik als man-alleen achter een kinderwagen liep dan omdat wij zo'n mooi kleurtje hadden. Wat was ik een trotse vader! Natuurlijk ondervonden Fie en ik ook wel eens discriminerende opmerkingen, maar mijn moeder leerde me al: trek je niets aan van domme mensen en ga de discussie aan met mensen die kunnen en willen nadenken."
