Touw en priem

Bij de Torontobrug was een schaatser in een wak gereden en hij had het niet overleefd. In het Parool had eerst een kort bericht gestaan en een dag later een uitgebreid verslag van de reddingsoperatie.

De man was door het ijs gegaan en de brandweer had hem met moeite er uit kunnen halen. Het was tevergeefs geweest want hij was ter plekke overleden. De reddingshelikopter was op de brug geland en het verkeer was uren opgehouden. Het gebeurde aan het eind van de morgen, bij stralend weer.
Ik las het uitgebreide bericht en zag de situatie voor me. Nu denk ik: stond er toen werkelijk een foto bij, of beeldde ik me die krantenfoto in? Ik zag de winterzon van links over de daken van de huizen aan de Amsteldijk komen. De Torontobrug en de Weesperzijde stonden vol mensen die de redding volgden. Het ijs, wit en blauw, schitterde in de zon en in het wak lag een hoofd voorover. Op de wal en op de brug felle kleuren van redding pakken. Vijfentwintig jaar geleden. Was het echt zo gebeurd of zie ik nog steeds wat ik toen voor ogen kreeg?

Het was eindelijk winter geworden. De schaatsers met een meer individuele stijl konden eindelijk het natuurijs op. De grachten waren dichtgevroren en de Amstel uiteindelijk ook. Met de rouwkaart kwam de werkelijkheid hard aan. De verdronken schaatser was onze vriend Oebel. De altijd zo behulpzame sociaal geograaf, openbaarvervoersgek, toegewijd verzamelaar van het stadsleven, verwoed schaatser op natuurijs. Onze vriend Oebel. Ging nooit schaatsen zonder een rugzakje met daarin een redding touw en een priem. Onze eigenzinnige vriend en verhalenverteller. Zijn touw en priem hadden wel eens levens gered. Maar niet het zijne.

Els Bannenberg