De grimmige gietijzeren grijns van de eens zo ijverige IJsbreker zou niet te overzien zijn geweest indien deze zich boven de waterlinie had bevonden, maar op deze nog nauwelijks prille zondagochtend begroette hij het span wel nauwelijks prille wandellopers in gepast geniep, waarmee hij in een grijs verleden al zo menig maagdelijk ogende ijsvloer reeds verraderlijk had verrast.
Brand in de Swammerdamstraat.
Ook nu zou zijn tijd nog wel komen, mijmerde hij, terwijl het kwiek ogende gezelschap al spontaan de Swammerdamstraat in sloeg om zich te verlekkeren aan een gruwelijk verhaal over een door brand ingesloten dame die zich op last van de brandweer verplicht voelde om van de derde etage naar beneden te storten op de schouder van een trouwe buur die daardoor voor de rest van zijn leven invalide zou blijven, maar dat deerde de aanwezigen niet, want lol hadden ze!
Wibautstraat.
Na nog wat leeuwen met die ellende te hebben opgezadeld trok het illustere gezelschap naar de wel mooiste straat van de stad: de Wibautstraat, waar voor het gemak maar even over het architectonische hoogstandje van de reclassering werd weggekeken, wat de oude IJspreker best wel jammer vond, want dat speeltuintje ervoor noodde eenvoudig tot re-integratie, zeker na zo'n her integrerend bezoekje aan het Rif in het land van oorsprong. Maar tijdens de oversteek was het pas echt oppassen geblazen, omdat de rollatorrace natuurlijk net op dat moment door de Wibaut stormde. Dat werd dus hollen geblazen, maar ook twee vriendelijke joffers die uitnodigend de deur openden boden geen soelaas.
Plafond zelf verlaagd.
Dan maar de schoenmakerij in gevlucht, maar dat was dringen geblazen! Als die oen zijn plafond niet had verlaagd hadden ze er best wel met z'n allen ingepast, maar nu moest verder worden gevlucht. Gelukkig bood de kapel van het OLVG soelaas, al ging dit natuurlijk wel ten koste van het peil omdat iemand de moed er in probeerde te houden met tal van dubieus verbasterde gezangen uit een ooit zo goed bedoeld psalmenboekje. Maar dat stampie rollators waren ze eerst maar kwijt!
Laatste bomen in Oosterpark.
Vol goede moed werd een poging ondernomen om met z'n twintigen een tien persoons draaideur uit z'n voegen te krijgen en zo voelde iedereen zich vervolgens op z'n gemak bij het slavernijmonument, terwijl ook de laatste drie bomen van het Oosterparkeerterrein bewonderd werden. Geheel in overeenstemming met Kota Kiti werd Kunta Kinte ook nog even herdacht bij de katholieke school, waar van die pinnige liniaaltjes de gesels van weleer concurrentie maakten, alleen heette dat bij die nonnetjes geen slavernij maar opvoeding.
Winkeltjes met aangepaste kledij.
Via een fantastische rij geveltjes met van die maagdelijk witte koppies er in gemetseld kwam het bonte gezelschap eindelijk terecht in het Mokum van Nu, getuige het groot aantal schotels om Rutte en Samsom mee te ontvangen en de winkeltjes met aangepaste kledij voor deze nieuw-Nederlandse bezigheid. Alleen jammer dat Slagertje Ton dicht was, want iedereen had tegen die tijd best wel een plakkie worst gelust. Als betrof het die club van Wilders of die van verkeerde Henkie, splitsten een stel afvalligen zich naar rechts af, terwijl de meute linkswaarts toog, maar dat zou de oude IJsbreker een zorg zijn, want hij had genoeg gezien. Met een tevreden gevoel liet hij zich voor het etablissement van oorsprong weer in de Amstel zakken en wachtte geduldig tot iedereen de koffie op had en weer naar buiten toog, om daarna genadeloos toe te happen.
Rugnummer 32 ontbrak.
Overigens wordt beweerd dat er tijdens dit ludieke wandelloopje, waar zelfs geen drol een smet op wierp, een aantal van die tippelaars deze tocht op volledig andere wijze hebben ervaren, maar mogelijk dat het ontbreken van de initiatiefnemer met het rugnummer 32 daaraan ten grondslag lag.
--------------------------------------------------
Klik rechts (icoontje) bovenaan op de foto of collage en de afbeelding/collage wordt vergroot weergegeven.