Drukkerij van der Linde

MIJN WERK "CARRIÈRE" BEGON BIJ DRUKKERIJ VAN DER LINDE

Meteen na mijn laatste schooldag aan de Amsterdamse Grafische School (mei 1982) kon ik beginnen in de reclamestudio van Drukkerij van der Linde als reclame-werktekenaar. De drukkerij zat toen net een jaartje in Diemen aan de Verrijn Stuartweg.
Opmaakcomputers waren er nog niet dus alles ging met het handje en tekenhaak. Potlood, rotringpen, afwrijflijnen en afwrijfletters en niet te vergeten de waxcoater. Zeer leerzaam.
Ik had een contract voor een half jaar daar ik in november 1982 in militaire dienst moest. Na mijn dienstperiode (februari 1984) waren de 3 tekentafels uiteraard bemand en was er helaas geen plek voor mij. Maar het geluk lachte mij toe toen er in september 1985 een plek vrij kwam en ik een belletje kreeg of ik interesse had.

De collega’s waar ik het meeste mee te maken had waren de broertjes Johan en Ed Barlage, Stewart (een Engelsman), Henk Kwant, Ton Duut en mijn 2 directe collega’s Toon en Bianca.
In de drukkerij die beneden zat kwam ik eigenlijk niet zo vaak en weet daarom eigenlijk ook niet 1, 2, 3 namen van die collega’s. Ja, ene Fred waar je wel mee kon lachen en de voorman was Joop Bruns, schiet mij nu te binnen. Een van de eerste klussen die ik kreeg was een boek opmaken, ik heb dit boek nog steeds, ‘Een periode uit het leven van Eduard Cornelis de Baat’. Wat was ik trots op deze klus.

Er waren 3 directeuren, baas Wim of meneer Wim (zoals iedereen hem noemde) had een eigen kamer, Henny was meer van de werkvloer maar was ook veel onderweg naar klanten. De andere broer was Jan maar die was toen al ziek en heb ik eigenlijk nooit gezien. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik daar met ontzettend veel plezier heb gewerkt.
Toch kwam er redelijk abrupt na 2 jaar in augustus 1987 een eind aan. Toon, mijn collega, die er al 5 jaar werkte, had 100 gulden meer loon per 4 weken. Hoe ik het toendertijd durfde hahaha, ik ging naar baas Wim en wilde gelijke monniken, gelijke kappen, anders wist ik genoeg. Hoe verzin ik het!!!
Het enige wat baas Wim zei… “Ga je dreigen, is dit een dreigement? Mijn antwoord is nee.” Oeps.
Twee maanden later zag ik dat Dagblad De Telegraaf een reclame-werktekenaar zocht en ik werd meteen aangenomen.
Het was wel wennen van een klein en knus bedrijf naar een grote toko van ruim 2000 man. Ik kreeg daar nummer T48984.

Ron de Wit

Spectrum FM

In het pand van Van der Linden, die inmiddels al leeg stond, heeft nog korte tijd een illegaal radio stationnetje gezeten (in het achterkamertje) genaamd Radio Spectrum FM.
Hier vandaan werd enkele uren op vrijdag en zaterdag avond de meest nieuwe muziek de ether in gestuurd door Gaby, de zoon van Van der Linden (voornaam schiet mij helaas even niet te binnen) en mijzelf.
Een fantastische tijd midden jaren '80 en een, voor mij, mooie herinnering aan dit pand aan de Wakkerstraat.

Linden in de Wakkerstraat

De combinatie van "Van der Linde" met "Wakkerstraat", bracht plots een herinnering naar boven.

Een vriend uit mijn studententijd, Ben van der Linden, ging in de loop van de jaren tachtig in de Wakkerstraat wonen. Ergens aan het begin, nummer 2 of 4, meen ik. Op de 1e verdieping (later verkaste hij naar de 2e). Ik stuurde hem een felicitatiekaart en schreef erop:

"In het Land der Linden is éénhoog woning!"