Mientje ten Dam-Pooters
Frits Slicht
Ik ben getrouwd aan het eind van de jaren dertig nadat we eerst een poosje hadden samengewoond. We hebben in totaal drie zoons en één dochter gekregen. Omdat onze woning te klein was, zochten we een grotere woning. Zo zijn we aan het eind van de jaren vijftig (in 1958 ongeveer), verhuisd naar het complex Klein Dantzig (niet te verwarren met het volkstuinvereniging Klein Dantzig).
Deze buurt is wel uniek, we wonen aan een laan (de Kamerlingh Onneslaan), met een prachtig park (Frankendael) en de volkstuintjes van Klein Dantzig. Hoe het park er nu uitziet weet ik niet precies want ik ben er al heel lang niet meer geweest. Ik ben 92 jaar oud en niet zo heel goed ter been meer. Wel ga ik nog regelmatig met mijn dochter naar het tuincentrum, tegenover het volkstuincomplex, we drinken daar een kopje koffie en eten dan een paninni.
De woningen zijn allemaal laagbouw woningen. Misschien dat het daarom nooit een echte buurt is geworden zoals ik die kende vanuit mijn jeugd. Ik kwam uit een zeer drukke buurt, de Nieuwmarktbuurt. Veel winkels had je hier trouwens ook niet.
Wel weet ik nog dat er in de Wakkerstraat een paar winkels zaten, bijvoorbeeld een kruidenier en een slager. We haalden daar wel eens boodschappen, maar zeker ook in de Linnaeusstraat. Een echte buurtwinkel was de melkwinkel van Meier, op de hoek van de Wakkerstraat. Daar kwam je werkelijk de hele buurt wel een keer tegen. Zij van de winkel kende ook iedereen, hoeveel kinderen je had, of er iemand ziek was en zo.
