Met de kleuterklasjes naar park Frankendael

Het was op een middag in de herfst van 1983 dat wij met de kleuterklasjes van de
Hogewegschool (tegenwoordig Frankendaelschool) naar park Frankendael gingen. Dit was onder begeleiding van in ieder geval juf Geertje, mijn moeder en een opa van een van de kinderen.

Op de Middenweg aangekomen maakte het “kasteel”, Huize Frankendael, natuurlijk meteen grote indruk en keken wij vol ontzag naar de iets verderop gelegen, statige Emmakerk, thans ‘De Bron’. Ik vroeg mij af of er nog iemand in dat ‘kasteel’ zou wonen. Pas jaren later leerde ik dat mevrouw Cecilia van Vliet-Lichtveld er woonde, zij was de laatste bewoner van Huize Frankendael.

Wij liepen door de imposante toegangspoort het bos in. Park Frankendael was toen nog veel bosrijker dan het nu is. Eekhoorns en andere bosbewoners hielden zich schuil. Kennelijk waren wij kleine rakkers voor hen te luidruchtig. Al rondhuppelend verzamelden wij de mooiste en grootste bladeren en kastanjes in een plastic tas. Op school en thuis kon daar weer mee geknutseld worden. De bladeren liet je in een schrift drogen of je maakte er verfafdrukken van en van de kastanjes maakte je met prikkers poppetjes. Twee handenvol bladeren in de lucht gooien bleek overigens ook erg leuk te zijn.

Wat ons van alles het meest intrigeerde in park Frankendael was de kleine, mysterieuze ruïne waar wij vastberaden en enthousiast op afstormden. Wat een spannende plek om te spelen! De fantasie kreeg de vrije loop; de jongens waren ridders en de meisjes prinsessen uit de Middeleeuwen. Wij wisten natuurlijk niet dat deze ruïne een stuk minder oud was dan wij dachten. Laat staan dat het een kluizenaarshut moest voorstellen die rond 1815 als attractie werd gebouwd en waarin vroeger een houten, mechanische kluizenaarspop met monnikspij en baard zat die wees op een doodskist met het opschrift: ‘Gedenk te sterven’. Daar zouden wij als kleine dreumesen vast behoorlijk bang voor zijn geweest!

De plastic tassen waren intussen goed gevuld en het begon steeds kouder te worden. Juf
Geertje vond het toen tijd worden om het park te verlaten. Moe maar voldaan keerden wij
terug naar school.