Met een schuin oog omhoog kijkend: Zou het gaan regenen ? gingen we vanaf de Muiderpoort, een van de vroegere stadspoorten, op pad.
In de groep weer wat nieuwe gezichten, leuk hoor.
Langs het Tropenmuseum, waar we het kunstwerk Twee handen uitvoerig bekeken en van commentaar voorzagen het Oosterpark in.
Over de brug in de typisch Amsterdamse schoolstijl met al z’n bijzondere details ging het richting Witsenhuis, gelegen aan het Oosterpark.
De eerste ploeg mocht naar binnen en de andere maakte nog een omtrekkende beweging het park in. Met nog een blik op de Schreeuw van Jeroen Henneman weer terug naar het Witsenhuis. Het is geen museum maar Jo had geregeld dat we een gedeelte van het voormalige woonhuis van Willem Witsen mochten bezoeken. Voordat we naar boven mochten werd ons verzocht speciale hoezen om de schoenen te doen of de schoenen uit. Jassen aan de kapstok en tassen tegen het lijf houden.
Geen loze waarschuwing want de kamer, achtergelaten zoals het was in 1943 bij het overlijden van de weduwe van Willem Witsen, was vol meubilair, snuisterijen en wanden met schilderijen, geschonken aan Witsen vanwege zijn gastvrijheid. Ook van hemzelf hingen er vele etsen en een mooi zelfportret.
Een leuke uitleg werd ons gegeven door een vriendelijke dame geassisteerd door 2 heren en een dame die ons goed in de gaten hielden.
Na dit bijzondere bezoek vervolgden we onze weg. Via de zijingang het park weer in. Gadegeslagen door de “vaste bezoekers” liepen we langs het laboratorium en de voormalige openluchtschool daar het park weer uit.
De dubbeltjespanden bekeken, alles verluchtigd met verhalen en uitleg van onze onvolprezen Jo.
Richting Elizabeth-Gesticht, nu Arena Hotel en bij de speeltuin het park weer in.
De weergoden waren ons nog steeds goed gezind. We passeerden het “Bolgewas”en het beeld Bok met kind, langs de schoenenboom, waaruit niemand een paar wilde hebben. Bij de uitgang aan de Mauritskade kwamen we bij het ontleedlokaal met daarvoor het monument waar iedereen zo zijn eigen ideeën op losliet.
Met de wind om de oren richting eindstation “De groene Olifant”. Daar aangekomen eindigde deze wederom bijzondere wandeling door Oost.
Met dank aan Jo, die ook dit weer zo leuk en interessant heeft gedaan.
Graag tot een volgende wandeling.
