Patiënt van dokter Trompetter

Als kleuter was ik als de dood voor hem, vanwege het grote mes dat op zijn bureau lag. In mijn angst verbeeldde ik me dat hij met dat mes m’n buik opensneed om te kijken of ik wel genoeg at. Dat laatste deed ik namelijk niet. Alhoewel Trompetter nooit mijn buik heeft opengesneden met het mes (dat in werkelijkheid een briefopener met paradijsvogelveren was) dreigde hij mij wel herhaaldelijk in de eetmachine te zullen stoppen die in het hok onder de trap naar de eerste etage stond. In de Pretoriusstraat had je namelijk een kast in de gang onder de trap. Psychologie – hoe weinig ook – zat in die tijd nog niet in het studiepakket van toekomstige medici.
De meeste keren dat m’n moeder me naar Trompetter sleepte, was om na te gaan of ik niet van magerte dood zou gaan. Het resultaat van die visites was altijd, dat ik mij daarna de ongelukkige bezitter van een nieuw fles levertraan mocht noemen. Hij had overigens nog een probaat middel aan mijn ouders aan de hand gedaan tegen mijn weigering om te eten. Ik moest elke middag een half uurtje onder de hoogtezon bij hem in de praktijk, in de achterkamer. Dat was toch zeker wel enkele weken achter elkaar.