Willem Meester
Frits Slicht
Na zes jaar dicht te zijn geweest, wordt in 1940 (op initiatief van de Gemeenteraad) het Gemeentelijk Washuis weer opengesteld. Uit een brief van 20 februari 1940 van de Dienst der Gemeentelijke Wasch- en Schoonmaak-, Bad- en Zweminrichtingen (WSBZ) wordt min of meer duidelijk waarom eerder tot sluiting is overgegaan.
In deze brief, gericht aan de secretaris van de Armenraad, legt de directeur van de WSBZ uit dat het gedifferentieerde tarief voor gesteunde en andere gebruikers van het Washuis komt te vervallen. Dit systeem wordt vervangen door één, voor allen geldend, tarief. Door een drastische tariefverlaging in te voeren, wil men het gebruik van de inrichting binnen het bereik ‘der niet gesteunde behoeftigen’ brengen.
Hieruit valt af te leiden dat een bezoek aan het washuis voor vele Amsterdammers eenvoudigweg te duur was. Mensen met een uitkering kregen via het Gemeentelijk Bureau voor Maatschappelijke Steun vaak een korting op de tarieven. In hun dossier kregen ze dan vaak een stempel: Red. Wasch. (Mogelijk kregen zij via het Gemeentelijk Bureau een bon voor het Washuis, zoals zij ook kortingsbonnen kregen voor vlees of boter. Aanvulling F.Slicht.)
Voor veel mensen waren de crisisjaren, de jaren dertig, een tijd van beperkingen. Velen leefden net boven de grens voor steunverlening. Zij konden zich een uitgave van ongeveer een gulden per week niet veroorloven.
De tariefsverlaging die werd doorgevoerd, wordt door de directeur van de WSBZ ‘sprekend aangetoond’. Hij geeft twee rekenvoorbeelden:
In het eerste voorbeeld laat hij zien dat een was van 6 kilo in prijs wordt verlaagd van 75 naar 50 cent (-33%). Omdat dit maar een kleine was is, geeft hij ook het voorbeeld van een was van 14 kilo. Daarvan is de prijs verlaagd van fl. 1,39 naar fl. 0,90 (-37%). Grote huisgezinnen en zuinige huisvrouwen die de was van meerdere weken opsparen, besparen aanzienlijk op de waskosten.