Tegenover de tv

Verteller: Pim
Dapperbuurt, Oosterparkbuurt

Een rustig plekje waar ik goed kan functioneren.

Pim Foto: Maarten Steunenberg 2008. "Ik zit vol met zinnige dingen die zo verheven zijn dat mensen die niet snappen en dien ten gevolge denken: wat is die dom, zeg." Foto: Maarten Steunenberg 2008.

Pim Foto: Maarten Steunenberg 2008. "Ik zit vol met zinnige dingen die zo verheven zijn dat mensen die niet snappen en dien ten gevolge denken: wat is die dom, zeg." Foto: Maarten Steunenberg 2008.

Alle rechten voorbehouden

De mooiste plek van Amsterdam is hier. Het is alleen ijskoud. Vandaar die houten platen tegen de ramen. Deze plek, tegenover de televisie, is het warmste plekje in huis, zo bij de kachel. En of ik nou tv wil kijken of niet; als ik er eenmaal zit, dan zet ik de televisie aan. Tussen mijn zesde en mijn vierentwintigste heb ik twee jaarlijks een ongeluk gehad. Daardoor ben ik een beetje immobiel en breng ik tussen tien uur ’s morgens en drie uur ’s nachts ongeveer acht uur door voor de tv. En omdat mijn slaapkamer klein, nat en benauwd is, slaap ik sinds een half jaar ook op de bank.

Alles wat ik nodig heb, stouw ik om me heen: drop, tijdschriften, een nagelschaartje, een zak chips. Tijdschriften lezen, kan ik niet zo lang volhouden. Mijn korte termijngeheugen laat me in de steek. Maar ik heb een manier bedacht om iets niet te vergeten: ergens zo enthousiast over worden, dat ik aan niets anders meer denk.

Zo bedacht ik eens met iemand dat we naar de NĂĽrburgring moesten gaan, een racecircuit in Duitsland. Daar word ik dan kinderlijk enthousiast over en toen heb ik een Playstation 2 gekocht, met een spel waarmee je dat parcours kon oefenen. Ik game dus ook. Alleen dat houd ik niet lang vol omdat ik last heb van mijn gewrichten. En ik krijg er hoofdpijn van.

Een tijdje heb ik een Japanse drugsverslaafde in huis gehad. Een projectje. De bank is dan de plek waarvandaan ik mijn observaties doe, bestudeer hoe het komt dat die jongen drugs gebruikt en bij tijd en wijle zo gek is. Ik kan alleen maar functioneren vanuit een rustige omgeving. Vanaf mijn plekje tegenover de tv. Zo gauw het drukker wordt, dan word ik duizelig en kan ik het schudden.

Dit verhaal is onderdeel van een reeks verhalen over de lievelingsplekken van de bewoners van de huizenblokken 3e Oosterparkstraat en Vrolikstraat die op de nominatie staan gesloopt te worden. De foto's en verhalen moeten zichtbaar maken wat er verdwijnt als panden worden gesloopt. Het project is een idee van fotograaf en medebewoner Maarten Steunenberg.
---------------------------------------------------------------------------
Deze serie bestaat uit 9 verhalen. Dit is verhaal nr. 3.
Voor verhaal nr. 4 ga naar

https://geheugenvanoost.amsterdam/page/14490

(De stoel bij het keukenraam)
-------------------------------------------------------------------------

Alle rechten voorbehouden

748 keer bekeken

Geen reacties

Voeg je reactie toe