Loodgieter Willms senior begon op Kastanjeplein 7 in 1958 een eigen bedrijf, hij woonde met zijn jonge gezin bij zijn moeder in en de helft van de woning werd opgeofferd voor de winkel. Gelukkig kwam vrij snel de drogisterij op nummer 9 vrij en kon daar de winkel gevestigd worden. Tot spijt van de drogist en de loodgieter werd de Gaper aan de gevel gepikt voordat de verhuizing een feit was.
Mevrouw Willms ziet het nog zo voor zich: haar man op de fiets, lood en koperen buizen om zijn nek gehangen en met een hand een wc-pot balancerend op de bagagedrager. Geld was er nauwelijks om het bedrijf te starten, er werd geld geleend van oma, die als weduwe van een politieagent eens per kwartaal pensioen kreeg. Om aan klanten te komen, nam men telefoon.
De 1e klant uit de buurt was mevrouw Arens, zij is nog steeds klant. Het was een geluk dat een nicht van de familie een huis kocht op de Hogeweg dat helemaal verbouwd moest worden, dat was de eerste grote klus. Langzamerhand begon de zaak te lopen, er kon een 2e hands busje aangeschaft worden. Toen kwam het aardgas; iedereen moest overschakelen van kolen naar gas. Mensen kregen 75 gulden van het gasbedrijf als ze hun kachel inruilden en ook voor kooktoestellen en geisers waren er toeslagen. In 1965 moest er personeel aangenomen worden om al het werk aan te kunnen, op een gegeven moment was er 18 man personeel en werd er een werkplaats in de Vrolikstraat gehuurd en ook nog een aparte keukenwinkel.
Mevrouw Willms herinnert zich een weekend waarin ze 54 gaskachels verkocht, die kosten ongeveer 250 gulden per stuk; het was een enorme som geld. Er kwam ook een hoop administratie bij te pas vanwege de inruilpremie die de klanten bij het GEB (Gemeente Energie Bedrijf) moesten aanvragen. Op 31 januari 1966 schreef mevrouw tot 1 uur 's nachts kwitanties uit, een paar uur later begonnen de weeën, haar 4e zoon werd geboren. "Frank is het aardgaskind".
